Al Di Meola należy do najlepszych gitarzystów naszych czasów. Jego ciągła fascynacja złożoną rytmiczną synkopą połączoną z prowokacyjnymi lirycznymi melodiami
i wyrafinowaną harmonią stanowi serce jego muzyki. Jego trwająca cztery dekady kariera przyniosła mu uznanie krytyków, cztery złote płyty, dwie platynowe płyty, ponad sześć milionów sprzedanych albumów na całym świecie, pięć złotych „krążków” w Niemczech i różne nagrody, w tym tytuł doktora honoris causa Berklee College of Music, nagrodę Honorary Miles Davis Award przyznawaną przez Montreal Jazz Festival, nagrodę BBC Lifetime Achievement Award wręczoną przez Sir George'a Martina w 2008 r. oraz liczne nominacje i nagrody Grammy. Al jest laureatem najbardziej prestiżowych nagród gitarowych, jakie kiedykolwiek przyznano, łącznie 12 nagród z plebiscytów Guitar Player Magazine. Prawdziwy bohater gitary i płodny kompozytor, zgromadził ponad 30 albumów jako lider, współpracując przy kilkunastu innych z takimi artystami jak supergrupa fusion Return to Forever (z Chickiem Coreą, Stanleyem Clarke'em i Lennym White'em), słynnym akustycznym Trio Gitarowym z Johnem McLaughlinem i Paco de Lucią oraz trio Rite of Strings z basistą Clarke'em i skrzypkiem Jean-Luc Pontym. Pionier łączenia world music i jazzu, sięgający do wczesnych latynoskich fusionowych wydawnictw, eksplorując przy tym bogate wpływy flamenco, tanga, muzyki bliskowschodniej, brazylijskiej i afrykańskiej.
Jego najwcześniejszymi wzorcami do naśladowania w jazzie byli gitarzyści Tal Farlow i Kenny Burrell. Ale kiedy odkrył Larry'ego Coryella, którego Al później nazwał „Ojcem Chrzestnym Fusion”, został oczarowany niespotykanym dotąd połączeniem jazzu, bluesa i rocka. Kiedy w 1974 roku przyjaciel Ala przekazał taśmę z koncertem tego zespołu Chickowi Corei, 19-letni gitarzysta został wybrany do dołączenia do supergrupy Corei - Return to Forever - jako zastępstwo dla gitarzysty Billa Connorsa. Po rozpadzie grupy Al rozpoczął karierę solową. Jego debiutancki album z 1976 roku, Land of the Midnight Sun, był płomiennym pokazem jego charakterystycznych umiejętności i latynoskich kompozycji. W trakcie tworzenia sześciu kolejnych albumów dla Columbia Records –– Al ugruntował swoją pozycję wpływowej siły we współczesnej muzyce.
Przez wiele lat święcił triumfy współtworząc trio gitarowe z Paco De Lucią i Johnem McLaughlinem. Di Meola nagrywał później z takimi gwiazdami jak gwiazda opery Luciano Pavarotti czy gwiazda popu Paul Simon. W trakcie swojej kariery współpracował i nagrywał z Philem Collinsem, Carlosem Santaną, Herbie Hancockiem, Steviem Wonderem, Lesem Paulem, Jimmym Page’em, Stevem Vaiem, Frankiem Zappą i kubańskim pianistą Gonzalo Rubalcabą. Retrospekcja prawie 50-letniej, uznanej kariery Ala Di Meoli jest wyrażona w jego wydawnictwie Ear Music z marca 2020 r. „ACROSS THE UNIVERSE” z jego wirtuozerskimi aranżacjami i kreatywnymi interpretacjami 14 piosenek Beatlesów z większą skalą pełnej produkcji z orkiestracją zrównoważoną wystawnymi aranżacjami akustycznymi i gitarą elektryczną.
