Jesus Molina – fortepian
Guy Bernfeld – gitara basowa
Roni Kaspi – perkusja
Rock Choi – gitara
Kolumbijski pianista jazzowy, wokalista i saksofonista Jesus Molina urodził się w 1996 r. w Sincelejo w Kolumbii. Grę na saksofonie zaczął w wieku 12 lat, a trzy lata później – jako piętnastolatek – postanowił zmienić instrument i skupić się na fortepianie.
W 2016 r. Molina otrzymał prestiżowe stypendium Juana Luisa Guerry przyznawane przez Latin Grammy Cultural Foundation pokrywające wszystkie koszty edukacji muzycznej w renomowanym Berklee College of Music. Dziś występuje na najważniejszych światowych scenach jako wschodząca gwiazda muzyki jazzowej.
Unikatowy styl Moliny inspirowany jest jego młodzieńczymi fascynacjami, m.in. Oscarem Petersonem, Artem Tatumem, Errolem Garnerem czy Billem Evansem. Razem z młodym pokoleniem i innym podejściem do standardów takich jak Spain Chicka Corei, Night in Tunisia Dizziego Gillespiego czy wielu innych aranżacji, w wyrafinowany sposób wnosi świeże brzmienie do muzyki jazzowej.
Pierwszy występ Moliny podczas NAMM 2018, we współpracy z Nord Keyboards, zaowocował wieloma viralami w mediach społecznościowych, stając się punktem zwrotnym w jego karierze.
Molina współpracował i występował z wieloma uznanymi artystami, takimi jak Jesus Adrian Romero, Noel Schajris, Arturo Sandoval. Rudy Perez, Eric Marienthal, Gabriela Soto, Cory Henry, Randy Brecker, Carlitos del Puerto, Randy Waldman, Zedd, Juan Luis Guerra, Alex Campos, John Patitucci, Mike Stern, Dave Weckl, Tom Brooks i Jordan Rudess.
Brandee Younger - harfa
Rashaan Carter - bass
Ele Howell - perkusja
„Jak dotąd żadna harfistka nie była w stanie połączyć z taką mocą, wdziękiem i zaangażowaniem wszystkich tradycji współczesnej harfy – od Salzedo, Dorothy Ashby, po Alice Coltrane”. Ravi Coltrane, The New York Times
„Younger niemal w pojedynkę przekonuje do roli harfy we współczesnym jazzie”. The New York Times
Wiodąca harfistka Brandee Younger przeszła niedawno do historii podczas rozdania nagród Grammy 2022 jako pierwsza czarnoskóra solistka nominowana w kategorii najlepszej kompozycji instrumentalnej za Beautiful Is Black. Ten hipnotyzujący utwór pochodzi z jej świetnie przyjętego przez krytyków albumu Somewhere Different z 2021 roku, który otrzymał również nominację do nagrody NAACP Image 2022 w kategorii wybitnego solowego albumu jazzowego. Jest to również pierwsza płyta artystki wydana przez jedną z wielkich wytwórni.
W swojej karierze Younger występowała i nagrywała płyty w niezliczonych gatunkach muzycznych i z artystami takimi jak John Legend, The Roots, Lauryn Hill, Common, Pharoah Sanders, Ravi Coltrane, Ron Carter and Charlie Haden.
Ponadto jej utwór Hortense pojawił się w dokumencie koncertowym Netflixa Beyoncé: Homecoming, a w 2019 roku ta niestrudzona muzyczka została wybrana do wykonania własnej kompozycji w serii koncertów Soundtrack of America Quincy’ego Jones’a i Steve’a McQueena.
Łatwość z jaką Brendee Younger wprowadza harfę do aranżacji i miejsc, w których w przeszłości była pomijana, jest świadectwem jej głębokiej miłości do tego instrumentu i zręczności z jaką na nim gra. Poza występowaniem, artystka jest wykładowczynią na New York University i New School College of Performing Arts w Nowym Jorku.
André Roligheten / saksofon tenorowy, saksofon basowy, klarnet basowy, perkusja
Eirik Hegdal / saksofon sopranino, saksofon C melody, klarnet Bb, perkusja
Per „Texas” Johansson / saksofon tenorowy, klarnet kontrabasowy, klarnet Bb, perkusja
Jonas Kullhammar / saksofon tenorowy, saksofon barytonowy, perkusja
Mette Rasmussen / saksofon altowy, perkusja
Maciej Obara / saksofon altowy, perkusja
Signe Emmeluth / saksofon altowy, perkusja
Thomas Johansson / trąbka, perkusja
Goran Kajfes / trąbka, perkusja
Erik Johannessen / puzon, perkusja
Guro Kvåle / puzon, perkusja
Petter Eldh / kontrabas, perkusja
Ole Morten Vågan / kontrabas, perkusja
Ingebrigt Håker Flaten / kontrabas, perkusja
Håkon Mjåset Johansen / bębny, perkusja
Hans Hulbækmo / bębny, perkusja
Gard Nilssen / bębny, perkusja
Supersonic Orchestra zadebiutowała koncertami przed czterema laty (2019), a już na początku roku 2020 posłuchać mogliśmy pierwszej, koncertowej grupy norweskiego perkusisty, który do współpracy zaprosił najlepszych z najlepszych. Zakładając swoją Supersonic Orchestra, Gard Nilssen spełnił marzenie swojego życia.
Gard Nilssen jest jednym z najlepiej rozpoznawalnych perkusistów skandynawskich. Jego Supersonic Orchestra powstało rozrastając się wokół wielokrotnie nagradzanego tria Acoustic Unity do niespotykanego formatu muzycznego spotkania: dziesięciu waltornistów, trzech kontrabasistów i trzech perkusistów. Nilssen założył ten skład będąc artystą-rezydentem w Moldejazz (2019). Wszyscy muzycy zespołu to uznani i rozpoznawalni muzycy, liderzy własnych projektów. W utworach zespołu Nilssen świadomie unikał stosowania instrumentów harmonicznych, aby otworzyć więcej przestrzeni i stworzyć większe możliwości rozwoju, a to zaprowadziło zespół na JazzFest w Berlinie i na scenę Festiwalu Jazzowego w Saalfelden w Austrii.
Oprócz Supersonic Orchestra, norweski perkusista Gard Nilssen (ur. 1983) gra także w zespołach SpaceMonkey, Bushman’s Revenge, Amgala Temple i prowadzi Gard Nilssen Acoustic Unity. Jest kompozytorem, producentem i liderem zespołu, należy do najbardziej rozchwytywanych i aktywnych perkusistów na europejskiej scenie jazzowej.
Dawid Lubowicz - skrzypce
Mateusz Smoczyński - skrzypce
Michał Zaborski - altówka
Krzysztof Lenczowski - wiolonczela
Atom String Quartet to jeden z najoryginalniejszych zespołów kameralnych na świecie, doskonale znany publiczności Enter Enea Festival. Łączy możliwość klasycznego kwartetu smyczkowego z szeroko rozumianą improwizacją, inspirowaną polskim folklorem, world music, a także muzyką współczesną i klasyczną. W 90. rocznicę urodzin Krzysztofa Pendereckiego muzycy zagrali wraz z Leszkiem Możdżerem kompozycje mistrza w ramach włoskiego Festiwalu Romauropa, od momentu, gdy dowiedzieliśmy się o tym wyjątkowym projekcie bardzo chcieliśmy żeby zabrzmiał również nad Jeziorem Strzeszyńskim w Poznaniu.
Kassa Overall - perkusja, wokal
Bendji Allonce – kongi
Tomoki Sanders – saksofon sopranowy, perkusja
Matt Wong – klawisze
Kassa Overall to nominowany do nagrody Grammy muzyk, emcee, wokalista, producent i perkusista, który łączy awangardowe eksperymenty z hip-hopowymi technikami produkcji, wiodąc splot jazzu i rapu ku niezbadanym kierunkom.
Na swoich pierwszych dwóch albumach studyjnych GO GET ICE CREAM AND LISTEN TO JAZZ oraz I THINK I’M GOOD, Kassa nałożył na siebie wirtuozerską grę na perkusji, precyzyjne techniki produkcji i przenikliwy liryzm. W ten sposób stał się rytmicznym innowatorem i wizjonerskim poetą używającym swego głosu do zwrócenia uwagi na niesprawiedliwość systemu karnego, przemysł farmaceutyczny i rasizm wobec osób czarnoskórych, zmagając się jednocześnie z problemami własnej choroby psychicznej.
Na wydanej 26 maja płycie ANIMALS, jego debiucie w wytwórni Warp Records, Kassa rozwija swoją kalejdoskopową i wywrotową wizję. Warstwy Roland 808 nakładają się na awangardową perkusję w stylu jego mentorów – Elvina Jones’a i Billy’ego Harta (u którego studiował w Oberlin Conservatory of Music). Wirtuozi muzyki pojawiają się obok poetów rapowych, w tym Danny’ego Browna, Wikiego, Lil B, i Shabazz Palaces. Najwyższych lotów improwizacja jazzowa przeplata się z orkiestrowymi aranżacjami smyczkowymi stworzonymi przez Jherek Bischoffa, a różnorodna gwiazdorska obsada obejmuje również kilku jego bliskich przyjaciół, m.in. wokalistów Nicka Hakima, Laurę Mvula, czy Francisa and the Lights, oraz gwiazd jazzowych takich jak Theo Croker i Vijay Iyer.
Również i ANIMALS rozwija przekaz Kassa, a tytuł stanowi pojemną metaforę paradoksów życia jako artysty i czarnoskórego mężczyzny w Ameryce. ANIMALS to brzmienie artysty, który jest świadomy kosztów ucieleśnienia własnego naturalnego ja na oczach publiczności. To niepowierzchowne stawienie czoła dwustronnej prawdzie o tym, że przedstawienie publiczności swojej wolności może oznaczać poddanie się życiu w klatce.
PRASA
Surowy, undergroundowy i chaotyczny... jeden z najbardziej zuchwałych futurystów współczesnej muzyki jazzowej.
Pitchfork
„Robi to co zawsze – przesuwa muzyczne granice i znajduje nowe sposoby wyrazu poprzez unikalną mieszankę eksperymentalnego, nasyconego hip-hopem jazzu.”
NPR
Krety
Francuski artysta Philippe Quesne w 2003 założył zespół pod nazwą Vivarium Studio, skupiający aktorów, plastyków i muzyków. W ramach działań niezależnego zespołu, Quesne tworzy i reżyseruje spektakle w przestrzeniach o charakterze „wiwarium”, służących obserwacji ludzkich mikrokosmosów. Jego spektakle i artystyczne interwencje od ponad 20 lat zyskują błyskawicznie międzynarodową rozpoznawalność i stałe miejsce w programach Festiwali i europejskich scen.
Po serii artystycznych interwencji w galeriach sztuki i na ulicach Berlina, Tuluzy, Nowego Jorku, czy Madrytu, Gigantyczne Krety Philippe’a Quesne, znane ze spektaklu „Welcome to Caveland” i scen koncertowych Francji, odwiedzą Poznań Visual Park, w którym szczególnie przypadła im do gustu praca Krzysztofa Maniaka pt. 52°27’36.6"N 16°49’48.6”E
Natalie Tenenbaum - fortepian
Uznana przez krytyków kompozytorka, pianistka, producentka i kierowniczka muzyczna oraz piosenkarką i autorka tekstów. Jest absolwentką Juilliard School. Występowała zarówno jako solistka, jak i z orkiestrami w Izraelu, Europie, Azji i Stanach Zjednoczonych m.in. w Kennedy Center, Lincoln Center, Teatrze Narodowym Korei, Jerusalem Music Center, Konzerthaus w Berlinie, Madison Square Garden i Apollo Theater w Nowym Jorku. Jej kompozycje miały swoje premiery w Carnegie Hall, na Uniwersytecie Harvarda, w Merkin Hall, The National Arts Gallery w Nowym Jorku oraz w Juilliard's Paul Hall.
Natalie jest autorką aranżacji do kultowego broadwayowskiego musicalu MEAN GIRLS autorstwa Tiny Fey. Na Broadwayu pracowała również jako zastępczyni kierownika muzycznego w spektaklu AMERICAN UTOPIA Davida Byrne’a.
Natalie jest współautorką musicali BENJAMIN BUTTON (York Theater w Nowym Jorku, „From Page To Stage” Festival - Londyn, 2018), JULIET & JULIET (York Theater w Nowym Jorku) i LITTLE BLACK DRESS (Trasa koncertowa USA i Kanada, 2018-2020) oraz kompozytorką muzyki do MORE STARS THAN THERE ARE IN HEAVEN Johna Guare'a (Tennessee Williams Festival, 2015). Jako zastępczyni kierownika muzycznego występowała w programie NBC MAYA & MARTY m.in. z Mayą Rudolph, Martinem Shortem, Stevem Martinem, Miley Cyrus i Nickiem Jonasem.
Natalie stworzyła aranżacje do najnowszego albumu pianisty Langa Langa z London Royal Philharmonic (Universal Media Group/Deustche Grammophon/Disney), a także do projektu zespołu Pentatonix dla wytwórni Sony.
Wśród jej innych projektów wymienić można duet fortepianowy z Julianem „J3PO” Pollackiem, kierownictwo muzyczne dla Titusa Burgessa oraz współpracę z The 8-Bit Big Band i Tori Kelly (2020 Tree Lighting w Rockefeller Center).
Natalie jest Artystką Yamaha i Artystką Nord. Nagrała również aranżacje i autorską muzykę do katalogu fortepianów Steinway Spirio R.
Wraz z pianistą i kompozytorem Eitanem Kennerem nagrała album Duets / Solos, który ukazał się w 2023 r. nakładem wytwórni La Reserve, natomiast jej album Standard Repertoire, Vol. I wydany zostanie w czerwcu 2024 r. nakładem wytwórni Platoon.
Połączenie znanego, jakże dobrze już dotartego składu Voo Voo z pianistyką Leszka Możdżera to zapowiedź nowego iskrzenia. Wojciech Waglewski ze swoim nonszalancko podanym mistrzostwem (jego palce okazują się nadzwyczaj sprawne kiedy tylko zechce im pozwolić pobiegać po gryfie), otoczony wierną załogą dostaje jakby nowej werwy w tym składzie i chociaż nadal oznajmia ważne treści mimochodem i rozluźnionym głosem, to biegniki Możdżera wydają się uruchamiać w nim dodatkowe pokłady witalności. Za plecami solidnie brzmiąca, pewnie trzymająca puls sekcja rytmiczna w osobach Karima Martusewicza i Michała Bryndala dobrze zakotwicza obu rozpędzonych wirtuozów, którzy czasem oddają pola Mateuszowi Pospieszalskiemu, czekającego tylko na to, żeby wskoczyć na kilka żarliwych okrążeń i jeszcze bardziej podgrzać atmosferę. Ta muzyka trochę koi, trochę zaskakuje, ale przede wszystkim, pomimo rockandrollowego zacięcia, wprowadza w swoistą zadumę, bo to, co piękne i wysokie zdaje się idealnie łączyć z tym, co ziemskie i umazane w piachu. Podróż przez dotychczasowe, mocne akcenty piosenek znanych i lubianych urozmaicają nowe utwory stworzone przez artystów specjalnie na ten skład i specjalnie na tę okoliczność. Kiedy trzeba - nostalgicznie, a kiedy nie - to nie.
ShataQS, znana również jako Meggie QS, właściwie Małgorzata Kuś – polska wokalistka, autorka tekstów i muzyki. Absolwentka Dzierżoniowskiej Państwowej Szkoły Muzycznej I st. im. Wojciecha Kilara w klasie skrzypiec oraz Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach na wydziale jazzu i muzyki rozrywkowej. W 2001 roku wygrała finał popularnego telewizyjnego programu „Szansa na sukces” w Sali Kongresowej w repertuarze Edyty Geppert. Następnie pracowała w teatrze muzycznym Buffo. Jej indywidualna ścieżka muzyczna rozpoczęła się od płyty „Fenix” napisanej w częstotliwości 432hz wydanej w 2019 r. W styczniu 2023 r. ukazała się kolejna płyta o nazwie "WEDA" nawiązująca do filozofii starych ludów z czasów wedyjskich, która pięknie dopełnia rozpoczętą na płycie Fenix opowieść. W koncercie na Enter Enea Festival, na którym usłyszymy wybrane utwory z obu płyt, do zespołu artystki dołączy Leszek Możdżer.
52°27'36.6"N 16°49'48.6"E / Poznań Visual Park
Przy ziemi / ABC Gallery
52°27'36.6"N 16°49'48.6"E to realizacja w bezpośredni sposób nawiązująca do tradycji land-artu. Krzysztof Maniak odwołuje się do realizacji tego nurtu zapoczątkowanego w latach 60. XX wieku (Robert Smithson, Richard Long, Nancy Holt), ale sięga także głębiej: do reliktów pradziejów ludzkich, takich jak wielki szlak menhir.w z ok. 3000 lat p.n.e. w Carnac w Bretanii, olbrzymie rysunki wyryte w skale w dawnym państwie Inków w Andach czy megalityczne budowle w Wietrzychowicach. Nie zawsze znamy pierwotne funkcje tych konstrukcji, jedno wiadomo na pewno – każda z nich w spełniała odwieczną potrzebę człowieka, żeby pozostawić trwały ślad swojej ulotnej obecności na ziemi. Artysta sankcjonuje tę potrzebę i powtarza gest w sposób dosłowny, godząc się na zmiany, które na jego miejscu 52°27'36.6"N 16°49'48.6"E przyniesie czas, natura, a może i człowiek.
To praca o czasie – zapowiada artysta. Obserwując pejzaż, zastanawiam się jakie jego fragmenty zostały przekształcone przez człowieka – przekopane, wydrążone, obniżone lub podwyższone w określonym celu, wykarczowane czy sztucznie obsadzone. Ile czasu musi upłynąć by miejsca te wróciły do stanu pierwotnego, tracąc swoje przeznaczenie i rozpoznawalność jako intencjonalne działanie gatunku ludzkiego. Tworząc tę pracę myślałem o tym, jak niewiele po nas zostanie. O trwałości materiału, pamięci, śladach wykonanej pracy, o tym, że chciałbym stworzyć miejsce w strzeszyńskim parku do nieoczywistych spacerowych eksploracji, zmieniających doświadczenie tej przestrzeni. Miejsce z ziemi, choć na chwilę.
Krzysztof Maniak wiodącym tematem swoich artystycznych przedsięwzięć czyni osobiste, sensualne, często wręcz intymne doświadczanie natury.
Wystawa Przy ziemi obejmuje projekcje, zdjęcia i obiekty będące dokumentacją performatywnych, przeważnie efemerycznych działań artysty o tematyce pokrewnej realizacji w Poznań Visual Park, związanych z doświadczaniem ziemi przez człowieka i naszych – ludzkich – z nią relacji, ujętych w perspektywie post antropocentrycznej.
Joey Calderazzo - fortepian
John Patitucci - bas
Dave Weckl – perkusja
Co można powiedzieć o tym tercecie? Naprawdę trudno jest coś napisać, kiedy nie ma nawet nazwy. Ale już same nazwiska, w kolejności ściśle alfabetycznej, wystarczą, aby poczuć dreszczyk emocji i przyprawić o gęsią skórkę. W maju i czerwcu 2024 r. Joey Calderazzo, John Patitucci i Dave Weckl zagrają na najważniejszych festiwalach i w renomowanych teatrach w Europie.
Joy Calderazzo to jeden z najlepszych pianistów swojego pokolenia. Jako lider wydał trzynaście albumów i współpracował z najznamienitszymi muzykami jazzowymi. John Patitucci zdobył dwie nagrody Grammy i był nominowany do ponad piętnastu. Z kolei Dave’a Weckla, który współpracował m.in. z George’em Bensonem, Chickiem Coreą i Paulem Simonem, uważa się za jednego z najbardziej wpływowych i utalentowanych technicznie perkusistów jazz/fusion wszechczasów.
Zdobywczyni nagrody GRAMMY – Linda May Han Oh jest basistką i kompozytorką, która występowała i nagrywała płyty z takimi artystami jak: Pat Metheny, Kenny Barron, Joe Lovano, Dave Douglas, Terri Lyne Carrington, Steve Wilson, Geri Allen i Vijay Iyer.
„Ma wszystko, czego chcesz: świetny timing, naprawdę znaczący, a jednocześnie dynamiczny dźwięk, fantastyczne poczucie harmonii i szerokie spektrum gry na instrumencie... Jest coś transcendentnego w tym, co tworzy i sprawia, że muzyka jest muzyką.” mówił o niej Pat Metheny
Urodzona w Malezji artystka dorastała w Boorloo (Perth) w Zachodniej Australii. Jest laureatką licznych nagród, m.in. Deutscher Jazz Preis 2022. W 2009 r. otrzymała wyróżnienie w Thelonious Monk Bass Competition, a rok później zajęła drugie miejsce w konkursie BASS2010. Była też półfinalistką BMW Bass Competition. Została okrzyknięta Basistką Roku 2018-2021 przez Jazz Journalist’s Association, Basistką Roku 2022 przez Jazztimes i Basistką Roku 2019 przez Hothouse Magazine. W 2020 r. otrzymała nagrodę APRA w kategorii Best New Jazz Work, a w 2023 r. prestiżową nagrodę Herb Albert Award w kategorii muzyka.
Linda jest autorką świetnie przyjętych pięciu własnych płyt. Jej najnowszy album to zagrany w kwintecie “The Glass Hours” wydany przez wytwórnię Biophilia Records. Z kolei dla innych artystów skomponowała ostatnio Littoral Tales, solowy utwór fortepianowy w dwóch częściach dla Glorii Cheng, Ephemeral Echoes na trio perkusyjne i trio fortepianowe oraz Mirrors and Shadows na fortepian i bas.
Linda tworzy muzykę dla dużych i małych zespołów, a także muzykę filmową. Bierze udział w Sundance Labs w Skywalker Ranch. Napisała muzykę do kilku filmów socjolożki-producentki filmowej Sabriny McCormick. Skomponowała i wyprodukowała muzykę do wspólnego projektu filmowego organizacji non-profit Hoperaisers z Korogocho w Kenii i twórcy filmowego Kizita Gamby. Jest także autorką muzyki do jego filmu dokumentalnego (współreżyserowanego przez Korego Abonga) Calling the Shots, który opowiada o kobietach stawiających pierwsze kroki w afrykańskim przemyśle filmowym.
Linda jest obecnie wykładowczynią na Berklee College of Music na wydziale gitary basowej. Jest również członkinią Institute for Jazz and Gender Justice prowadzonego przez Terri Lyne Carrington. W 2020 r. zagrała na basie wraz z perkusistą Royem Haynesem w filmie Soul wytwórni Pixar, pod kierownictwem muzycznym Jona Batiste’y (The Late Show with Stephen Colbert). Była również wzorem pojawiającej się w filmie postaci basistki Miho.
Jan Garbarek - norweski saksofonista i kompozytor polskiego pochodzenia urodzony w 1947 roku. Garbarek należy dziś do ścisłej czołówki najważniejszych artystów jazzowych świata, którego muzyka dawno przekroczyła granice jednego kraju, a nawet kontynentu, stając się ogólnoludzką wartością świata kultury. Naukę gry na saksofonie podjął w wieku 14 lat zainspirowany muzyką Johna Coltrane'a, w 1962 roku wygrał konkurs dla młodych muzyków co doprowadziło do pierwszych koncertów i współpracy z amerykańskim kompozytorem, aranżerem i pianistą George Russellem. We wczesnych latach 70-tych Jan Garbarek podpisał kontrakt z ECM Records, z którą to wytwórnia płytową pozostaje związany po dziś dzień. W 1974 roku wraz z amerykańskim pianistą Keithem Jarrettem powołuje do życia jeden z najsłynniejszych kwartetów jazzowych, równocześnie nagrywa niezliczona ilość płyt w bardzo różnorodnych składach i stylistykach, od jazzu poprzez formy etno-folkowe po muzykę ilustracyjną i klasyczną. Koncertuje i nagrywa z wieloma znakomitymi muzykami, między innymi z gitarzystami: Terje Rypdalem, Billem Frisellem, Billem Connorsem, Egbertem Gismontim, Ralphem Townerem i Johnem Mclaughlinem; skrzypkiem L. Shankarem; trębaczem: Tomaszem Stańko; perkusistami: Edwardem Vesalą, Jonem Christensenem, Zakirem Hussainem, Trilokiem Gurtu, Peterem Erskinem i Manu Katche; basistami: Miroslavem Vitousem, Eberchardem Weberem, Gary Peacockiem, Palle Danielssonem i Charlie Hadenem; pianistami Bobo Stensonem, Artem Lande i Keithem Jarrettem; zespołem wokalnym The Hilliard Ensemble, muzykami etno-folkowymi z Pakistanu i Indii oraz z wielkimi orkiestrami symfonicznymi. Jego charakterystyczny, lodowaty ton oraz technika gry na saksofonie w znaczący sposób wywarła wpływ na całe pokolenia muzyków w Norwegii i na świecie.
Nic nie jest trudniejsze niż to co proste. Jan Garbarek, rocznik 1947, od 60 lat próbuje sprawić, aby to co trudne stało się proste, jasne, oczywiste. Jego muzyka wyrasta z wielu źródeł (długo można o tym rozprawiać), a on lubi się w nią elokwentnie angażować. Dziś, gdy trwa ona od długiego czasu, jakiekolwiek wyjaśnienia nie są już potrzebne. Tam gdzie inna jest pełna inwencji, muzyka Garbarka jest w swej domyślności jednoznacznie idiosynkratyczna, oryginalna.
Garbarek pracował nad swoim brzemieniem przez pół wieku – hartował je, wyostrzał – jak japoński kowal ostrzy stal na miecz samuraja – aż uzyskał wrzynającą się w umysł triumfalną niepodważalność. Jest w tym rygorystyczna nieustępliwość pomijająca tych, którzy jedynie celebrują jego „dobre brzmienie”. U źródeł tego brzmienia leży między innymi swobodna, ale też dzika improwizacja lat sześćdziesiątych i wczesnych siedemdziesiątych z całym swym prowokacyjnym potencjałem. Garbarek szybko zauważył jednak ludową i artystyczną muzykę wielu kultur, a także dziwny i oczywisty folklor jego własnego kraju – Norwegii. W swej podróży dookoła świata odkrył najbardziej egzotyczną muzykę na własnym podwórku. Od czasu gdy zafascynował go Coltrane, Ayler, Sanders, Shepp, ze swobodnej improwizacji wydestylował w długim procesie czystą ekspresję. W brzmieniu jego saksofonu jego osobowość jest tak skoncentrowana, że ujawnia się już od samego początku, jak w przypadku jedynie takich muzyków jak Johnny Hodges, którego tak bardzo podziwia. Picassa wszakże poznaje się po jednym pociągnięciu pędzla. W rozległych przestrzeniach dźwięku stworzonych za pomocą nieporównywalnych rozciągniętych linii melodycznych muzyka Garbarka nabiera gorzkiej wyrazistości. Intensywności zamiast sentymentalizmu. Nie da się słuchać Garbarka „błędnie”. Mówiąc szczerze, jest zbyt spójny, zbyt nieodparty, zbyt bezsprzeczny, gdy zaprasza nas do naszych własnych skojarzeń.
Tryumf prostoty można pojąć tylko wtedy, gdy myślimy o drodze, która go do tego doprowadziła: o procesie eliminacji i ewolucji, długotrwałego skupienia i kompresji, zagęszczenia – nie abstrakcji. W innym przypadku muzyka ta byłaby ociężałą zabawą, skorupą, a nie cielesnym doznaniem, które pozostawia nas oniemiałym.
Jan Garbarek poruszał i porusza na wiele sposobów, grając z Billem Frisellem, Keithem Jarrettem, Agnes Buen Garnås, Zakirem Hussainem, Anouarem Brahemem, czy The Hilliard Ensemble. Jego constans, jego w pewnym sensie „organowe brzmienie” to (od długiego już czasu) Jan Garbarek Group, kwartet z Yurim Danielem, Rainerem Brüninghausem i indyjskim mistrzem perkusji Trilokiem Gurtu. Jest to, o ile nie mamy skojarzeń z Gemütlichkeit, swoista rodzina: związek bratnich dusz, w którym nikt nie musi trzymać się kurczowo rekwizytów, w których cała energia skupia się wyłącznie na samych fundamentach i dopiero wtedy tworzy przestrzeń (patetycznie mówiąc, niebo) dla lotów Garbarka.
„Atmosfera” nie zawsze musi być w muzyce pojęciem negatywnym. Jan Garbarek Group tworzy – czegoż piękniejszego można oczekiwać od sztuki, czasu i słuchacza – odmienny stan skupienia. Muzyka to obcy kraj. Tam wszystko robi się inaczej.
Peter Rüedi
BRANFORD MARSALIS & FRIENDS
„Mija dekada od pamiętnego projektu Anny Marii, Ulotne. Prawdopodobnie najbardziej wszechstronny geniusz saksofonu grał w tym czasie wielki jazz, pieśni Mahlera, blues bagienny, muzykę filmową, big beat – you name it. Ale wraca w tym roku w nasze muzyczne okolice. Z premierowym projektem.
Legendarny kwartet Branforda Marsalisa gra tradycyjną muzykę węgierską!
By zrobić to wiarygodnie, Amerykanie studiują u mistrzów znad Balatonu. Nowe skale, nieparzyste rytmy, obłędne tempa, inspiracje azjatyckie, tureckie, cygańskie. Czardasze? Bartok może?
Do czterech wielkich jazzmenów dołącza na scenie septet Węgrów. Głosy, skrzypki, flety, akordeony. Niebywała orkiestra. Na styku kultur, w przenikaniu się tradycji, powstaje muzyka, którą w Sieście cenimy sobie szczególnie. Otwarta, ciekawa drugiego człowieka, łącząca odmienne światy.”
- Marcin Kydryński
BRANFORD QUARTET
Saksofonista Branford Marsalis jest jedną z najbardziej wpływowych i poważanych figur we współczesnej muzyce. Laureat NEA Jazz Masters, zdobywca nagrody Grammy i nominowany do nagrody Tony, równie dobrze czuje się wykonując koncerty z orkiestrami symfonicznymi, jak i zasiadając z członkami Grateful Dead, jednak centrum jego muzycznego wszechświata pozostaje Branford Marsalis Quartet. Po ponad trzech dekadach funkcjonowania z minimalnymi zmianami osobowymi ten słynny zespół jest szanowany za bezkompromisową interpretację kalejdoskopowej gamy zarówno oryginalnych kompozycji, jak i jazzowych i popularnych klasyków. Po nominowanym do nagrody Grammy albumie Upward Spiral, na którym występujący gościnnie wokalista Kurt Elling doskonale zintegrował się z grupą, kwartet podążył dalej wydając The Secret Between the Shadow and the Soul, będący jego dotąd najbardziej rozległą emocjonalnie i melodyjnie kolekcją. John Zeugner uchwycił wpływ kwartetu występującego na żywo w niedawnej recenzji koncertowej, mówiąc o nim: "swobodnie pewny siebie, profesjonalny, intelektualny i naładowany energią. Kwartet Branforda Marsalisa... miał w sobie wszystkie te cechy i nie tylko te".
Instrumentarium
Branford Marsalis – saksofon
Joey Calderazzo – fortepian
Eric Revis – gitara basowa
Justin Faulkner – perkusja
Sára Tímár - wokal
Miklós Király – skrzypce
Gergely Hegedűs – skrzypce, altówka
Mihály Borbély – tárogató
Soma Salamon – akordeon, flet
Balázs Szokolay Dongó – dudy, flet
Kornél Varga – gitara
Foto: Eric Ryan Anderson
Leszek Możdżer i Adam Bałdych po raz pierwszy zagrali razem w Operze Wrocławskiej, gdzie wspólnie wykonali improwizowaną muzykę do niemego filmu "Skarb rodu Arne". Na ponowne spotkanie czekali ponad dekadę, kiedy to spotkali się na koncercie Adama Bałdycha “Poetry”, gdzie ramach Enter Enea Festival Leszek Możdżer wystąpił gościnnie na fortepianie i między bodaj najgorętszymi eksportowymi nazwiskami Polskiego Jazzu zaiskrzyło. Artyści poruszają się na styku muzyki improwizowanej i poważnej, pracowicie zakopując fosę dzielącą te dwa światy. Obaj gruntownie wykształceni, dysponujący doskonałą techniką, znakomicie orientują się w jazzowym idiomie, świadomie destylując z niego swój własny język - w taki sposób, aby był zrozumiały dla słuchacza. Nie zamykają się w gettach jazzowych podziemi, tylko z otwartymi głowami, bez lęku wychodzą na rozległą przestrzeń sprawiając, że głos ich instrumentów brzmi donośnie i odbija się szerokim echem.
Bałdych i Możdżer kreują charakterystyczny dla siebie świat. Świat pełen wyważonego piękna wyrażającego się w szlachetnej kameralistyce ale również piętrzącego się w burzliwych, nasyconych wysoką intensywnością emocji, improwizowanych dialogach. Ich wymiana muzycznych myśli roztacza ów tajemny, charyzmatyczny urok, nasycona jest nieuchwytną, a jednak wyczuwalną pewnością siebie, która połączona z delikatnością i ogromnym już doświadczeniem powoduje, że oto na naszych oczach rozgrywa się muzyczny żywioł, który nie do końca daje się odgadnąć i rozszyfrować, ale można go doświadczyć na wyjątkowych koncertach w całej Polsce, w Poznaniu, muzycy zagrają 15.02 pod egidą Enter Enea Festival.
"Passacaglia" jest elektryzującym albumem w którym niczym nieskrępowany muzyczny dialog uwodzi już od pierwszych nut. Eksplorując współczesny język sonorystyczny, wypełniony bardzo osobistymi środkami wyrazu, artyści umiejętnie stworzyli szlachetny mariaż dźwiękowy, bardzo komunikatywny w swoim charakterze, ale zaskakujący brzmieniem poprzez użycie unikalnej kombinacji instrumentów: niezwykle rzadkich skrzypiec renesansowych, dwóch fortepianów (w stroju 442 Hz i 432 Hz) oraz preparowanego pianina. Ta intymna i kameralna formuła okazuje się swoistą symfonią kolorów: żarliwą, ale precyzyjną, pełną urzekających detali i pomysłowych rozwiązań Album tworzy 14 utworów: od w pełni improwizowanych impresji, poprzez wspólne kompozycje, aż do niepowtarzalnych, osobistych interpretacji tematów Erica Satie czy Josquina des Pres. Album “Passacaglia” ukaże się 26 stycznia nakładem Imaginary Music, w partnerstwie z prestiżową wytwórnią ACT, która jeszcze jesienią prezentowała duet w ramach specjalnego koncertu w Filharmonii Berlińskiej.
Mariza, uznawana za największą sławę stylu fado, skarbu narodowego Portugali.
Przez ponad 20 lat muzycznej kariery Mariza z lokalnego fenomenu znanego wąskiej grupie wielbicieli fado w Lizbonie stała się jedną z najbardziej znanych i cenionych gwiazd world music na świecie.
Artystka wydała sześć autorskich albumów („Fado em Mim”, „Fado Curvo”, ”Transparente”, „Terra”, ”Fado Tradicional”, „Mundo”), otrzymała szereg nagród, w tym Latin Grammy w 2007 r., współpracowała z najlepszymi muzykami i producentami, takimi jak.: Jacques Morelenbaum, Gilberto Gil, Ivan Lins, Lenny Kravitz, Cesária Évora, Tito Paris czy Sting, z którym wykonała hymn Igrzysk w Atenach w 2004r – A Thousand Years.
Jej głos określa się słowami "magiczny, diamentowy, magnetyczny", a fenomen
popularności porównuje się do najsłynniejszych div operowych i mega gwiazd muzyki pop/rock. Repertuar Artystki to przede wszystkim tradycyjne i współczesne interpretacje fado, ale wokalistka chętnie sięga także po bliskie jej sercu morny z Wysp Zielonego Przylądka czy standardy bluesowe.
Mariza udowodniła, że jest artystką światowego formatu i niezwykłego talentu, która ma wiele do zaoferowania. Młoda dziewczyna z Mozambiku, wychowana w sąsiedztwie słynnej lizbońskiej dzielnicy Mouraria, sięgnęła do korzeni muzycznych swego kraju i stała się artystką wykraczającą poza krąg muzyki świata, zachowując jednak swą narodową tożsamość i portugalską wrażliwość.
Cécile McLorin Salvant - wokal
Sullivan Fortner – instrumenty klawiszowe
Yasushi Nakamura – gitara basowa
Weedie Braimah – instrumenty perkusyjne
Savannah Harris – instrumenty perkusyjne
Uznawana za najlepszą współczesną wokalistkę dzisiejszej sceny jazzowej Cécile McLorin Salvant jest artystką wszechstronną. Komponuje, pisze teksty, śpiewa i wyraża się przez sztuki plastyczne. Wykształcona klasycznie, zanurzona w jazzie, bluesie i folku, czerpiąca z teatru muzycznego i wodewilu, oprócz fenomenalnego warsztatu muzycznego dysponuje też prawie teatralnymi środkami wyrazu, które czynią z jej koncertów niezapomniane wydarzenia.
Jej głos określany jest jako „głos o stalowym rdzeniu owiniętym miękką watą” i porównywalny z głosem tak znakomitych śpiewaczek jak Billie Holiday, Sarah Vaughan, czy Elli Fitzgerald. Jak pisze Jazz Forum w recenzji jej ostatniej płyty, której koncertowe wykonanie oglądać możemy na platformie arte.tv „Cécile McLorin Salvant albumem Ghost Song przekracza granicę tego, co zwykliśmy nazywać „wokalistyką jazzową”. Już jej pierwszy album został nominowany do Grammy, a trzy kolejne zdobyły tę prestiżową statuetkę.
fot. Karolis Kaminskas
Dhafer Youssef - oud, wokal
Mario Rom - trąbka
Daniel Garcia - instrumenty klawiszowe
Swaeli Mbappé - gitara basowa
Shayan Fathi - instrumenty perkusyjne
Dhafer Youssef jest niezmiennie artystą w awangardzie muzyki współczesnej, w której wypełnia lukę pomiędzy wpływami Wschodu i Zachodu. Uważany za najbardziej pomysłowego gracza na oud. W ciągu swojej dwuipółletniej kariery tunezyjski artysta wydał dziewięć albumów studyjnych, które pokazują jego muzykalność i zdolność do przekraczania gatunków wśród jazzu, elektroniki i world fusion.
Jego imponujący katalog uznanych przez krytyków wydawnictw przyniósł mu nagrodę BBC Award for World Music w 2006 roku i Edison Award w 2017 roku, uznanie mediów między innymi w takich publikacjach jak The Guardian, The Times, The Evening Standard, Downbeat Magazine i Jazzwise, a także miejsce na United Nations Educational, Scientific, and Culture Organization's 2015 All-Star Global Concert. Znalazł również sukces w świecie partytur muzycznych współpracując z legendarnym Ridleyem Scottem (Exodus: Bogowie i królowie), Jamesem Hornerem (Niesamowity Spider-Man, Dzień Sokoła / Czarne złoto) i Dave'em McKeanem (Luna). 5.06 na Enter Enea Festival zaprezentuje materiał z płyty “Street of Minarets” i będzie to polska premiera tego wydawnictwa.
STREET OF MINARETS
Tematyka albumu dotyczy przede wszystkim podróży. Po podróżach w cztery strony świata, w poszukiwaniu nowych dźwięków, tutaj śpiewam inaczej i używam efektów wokalnych, przy których się wychowałem. mam tu na myśli szczególnie efekt dźwiękowy megafonów na wezwanie do modlitwy - stąd tytuł płyty, Street of Minarets.
Ta płyta to podróż w czasie, jak most, pomiędzy dzieckiem, którym byłem, melomanem i wielbicielem wielkich mistrzów jak Miles Davis czy Herbie Hancock, a dorosłą jednostką, którą się stałem. Most pomiędzy jazzem lat 50-tych, a jego bardziej rockową wersją z lat 80-tych. Chciałem pokazać, że jestem muzykiem w wiecznym ruchu, unikającym etykietki kiczu czy egzotyki - mówi Dhafer Youssef o płycie .
Pracując nad albumem Dhafer najpierw zaprosił gości, z którymi chciał się wybrać w muzyczną podróż - wśród których są Herbie Hancock (fortepian), Marcus Miller (bas), znany publiczności Enter Enea Festival Nguyên Lê (gitara), Rakesh Chaurasia (flet), Adriano Dos Santos Tenori (perkusja), Dave Holland (kontrabas), Vinnie Colaiuta (perkusja) i Ambrose Akinmusire, też występujący już nad Jeziorem Strzeszyńskim w Poznaniu (trąbka) - a następnie skomponował muzykę z myślą o nich. Samo przygotowanie albumu było podróżą. Dziesiąty studyjny album Youssefa, Street of Minarets, został pierwotnie nagrany w historycznym Sunset Studio w Los Angeles, a flet i perkusja zostały zarejestrowane w Paryżu. 12-ścieżkowy album został zmiksowany w domowym studiu Nguyêna w Lyonie, we Francji, pod nadzorem Steve'a Argüellesa i zmasterowany w Goeteborgu, w Szwecji.
foto. Sabine Hauswirth
Jan Ptaszyn Wróblewski – saksofon tenorowy
Andrzej Święs – kontrabas
Marcin Jahr – perkusja
gościnnie:
Leszek Możdżer – fortepian
Jan Ptaszyn Wróblewski, legenda polskiego jazzu, wybitny saksofonista, kompozytor, aranżer, dyrygent, lider, pedagog, a także ceniony publicysta i dziennikarz muzyczny. Od blisko 70. lat współtworzy historię polskiego jazzu.
Zadebiutował w 1956 roku w formacji Krzysztofa Komedy. Działał w takich rodzimych, pionierskich formacjach jazzowych, jak m.in. Jazz Believers (1958-1959), Kwintet Andrzeja Kurylewicza (1960-1961), Polish Jazz Quartet (1963-1966). W latach 1968-78 kierował Studiem Jazzowym Polskiego Radia. Cały czas koncertuje z autorskim projektem Jan Ptaszyn Wróblewski Quartet, który powstał w połowie lat dziewięćdziesiątych. Ma na koncie niezliczoną ilość koncertów, nagrań, udziałów w festiwalach. Ostatnie płyty nagrane w kwartecie to „Real Jazz” (2005), „Supercalifragilistic” (2007) – obie wydane przez BCD Records – oraz „On the road vol. 1” (2022) wydana przez Fortune. Gościem specjalnym Enterowego Koncertu będzie Leszek Możdżer.
fot. Witold Spisz
Kasia Pietrzko – fortepian
Kacper Smoliński – harmonijka
Tomasz Chyła – skrzypce
Maciej Kądziela – saksofon altowy
Jakub Mizeracki – gitara
Roman Chraniuk – gitara basowa
Adam Zagórski – perkusja
Jazz Forum Machine to nieprzeciętna formacja na polskiej scenie. Tworzą ją Kasia Pietrzko, Maciej Kądziela, Jakub Mizeracki, Tomasz Chyła, Kacper Smoliński, Roman Chraniuk, Adam Zagórski – muzycy o ugruntowanej pozycji, licznych nagrodach zdobytych na ogólnopolskich i międzynarodowych konkursach, zwycięstwach w dorocznych ankietach krytyków i czytelników JAZZ FORUM – indywidualnie, z macierzystymi zespołami, w tym najświeższe dla Jazz Forum Machine „Nadzieja Zespół” za 2022 rok.
Zespół regularnie występuje na najważniejszych polskich festiwalach jazzowych. W swojej historii koncertował w USA, zaprezentował się także na koreańskim Jarasum Jazz Festival oraz Polish Jazz Festival in Tel Aviv w Izraelu. W 2022 roku Jazz Forum Machine, jako jedyny zespół z Polski, zaprezentowało się w Bremie na największych targach jazzowych w Europie Jazzahead! 2022, podczas showcase’u European Jazz Meeting.
W lutym 2022 nakładem Agencji Muzycznej Polskiego Radia ukazała się płyta Live z ich autorską muzyką, będąca jednocześnie inauguracją wydawniczego cyklu JAZZ.PL organizowanego przez Program Drugi Polskiego Radia.
fot. Robert Kubiszyn
Leszek Możdżer – kompozycje, fortepian
Orkiestra Instrumentów Dawnych Warszawskiej Opery Kameralnej MACV
Marcin Sompoliński – dyrygent
Patrycja Betley – perkusjonalia
Pierwszy w Polsce zespół muzyki dawnej został założony przez Stefana Sutkowskiego w 1957 roku. Jego członkowie postawili sobie za cel popularyzację nowo odkrytych zabytków muzyki polskiej. W 1961 roku muzycy ci stali się członkami-założycielami Warszawskiej Opery Kameralnej. Artyści studiowali i doskonalili swoje umiejętności u najlepszych w Europie specjalistów w zakresie gry na instrumentach historycznych, uczestniczyli też w licznych międzynarodowych projektach koncertowych i nagraniowych, co pozwoliło zachować kontakt z najnowszymi tendencjami w tej dziedzinie.
Na obecny poziom artystyczny zespołu wpływ mieli też współpracujący od 2017 roku z nim artyści, tacy jak: Benjamin Bayl, Paul Esswood, José Maria Florêncio, Friedrich Haider, Sirkka-Liisa Kaakinen-Pilch, Władysław Kłosiewicz, Wieland Kuijken, Jean-Claude Malgoire, Zbigniew Pilch, Hubert Rutkowski, Jana Semerádová, Marcin Sompoliński, Lilianna Stawarz, Marco Vitale, Marek Toporowski, Paul McCreesh, Michał Maciaszczyk, Dirk Vermeulen.
Od 2019 roku orkiestra rozpoczęła współpracę z wyjątkowymi osobowościami muzyki jazzowej: Krzysztofem Herdzinem, Andrzejem Jagodzińskim, Marcinem Maseckim, Leszkiem Możdżerem, co zaowocowało cyklem Jazz z MACV z koncertami i nagraniami o niespotykanej wcześniej wartości interpretacyjnej. Pomysłodawcą cyklu, podobnie jak współpracy z Leszkiem Możdżerem, jest dyrektor Warszawskiej Opery Kameralnej Alicja Węgorzewska-Whiskerd.
Na przedpremierze Composites orkiestrę MACV poprowadzi maestro Marcin Sompoliński, dobrze znany publiczności Enter Enea Festival, chociażby z koncertu orkiestrowego Tii Fuller i Leszka Możdżera.
Prapremiera nowego albumu Leszka Możdżera Composites
Album Composites to sześć utworów, z których cztery (zatytułowane Compositum I,II,III,IV) nie są kompozycjami, a kompozytami, będącymi mistrzowskim połączeniem kompozycji i improwizacji. Partie fortepianu zostały przez Leszka Możdżera zaimprowizowane, a do tych improwizacji Artysta dopisał partyturę dla Orkiestry. Dwa pozostałe utwory – Ballad For Lars, zadedykowany szwedzkiemu kontrabasiście Larsowi Danielssonowi oraz liryczny Natalladia – Możdżer skomponował klasycznie.
Specjalne wydanie boxu Composites na Enter Enea Festival
Composites powstało na zamówienie Opery Kameralnej w Warszawie, która specjalnie na Enter Enea Festival przygotowuje wyjątkowe wydanie albumu w kolekcjonerskim limitowanym, do 500 egzemplarzy numerowanym boksie zawierającym kolorową płytę winylową, kasetę magnetofonową oraz książeczkę z tekstami w języku polskim, angielskim, niemieckim i japońskim. W każdym boksie znajdzie się również certyfikat z autografem Leszka Możdżera. Album w przedsprzedaży nabyć będzie można wyłącznie podczas Enter Enea Festival i na stronie internetowej Opery Kameralnej pod linkiem:
https://operakameralna.pl/product/leszek-mozdzer-composites-preorder/
fot. Sisi Cecylia
Adam Makowicz – fortepian
Leszek Możdżer – fortepian
Adam Makowicz urodził się w roku 1940 na Śląsku Cieszyńskim, po czechosłowackiej stronie granicy.
Gdy miał sześć lat rodzice powrócili do Kraju i od dziesiątego roku życia Adam zaczął uczyć się gry na fortepianie. Pierwszą nauczycielką była matka, pianistka i śpiewaczka. Naukę kontynuował u wybitnego pedagoga, Karola Szafranka, a także w szkołach muzycznych w Rybniku, Katowicach i Krakowie.
Gdy w połowie lat pięćdziesiątych Adam „odkrył” jazz dzięki programom Willisa Conovera „Music USA-Jazz Hour”, muzyka ta zafascynowała go rytmem i wolnością improwizacji, zwłaszcza w wykonaniu mistrzów fortepianu, takich jak Art Tatum czy Erroll Garner.
Pasja, determinacja i umiłowanie tej muzyki, w połączeniu z ogromną pracą, zaowocowały świetną techniką i własnym stylem gry, a nagrania płyt i występy publiczne przyniosły uznanie w Kraju i Europie, a potem w Stanach. W 1977 roku John Hammond, odkrywca talentów i producent płyt, zaprosił Makowicza po raz pierwszy do Nowego Jorku na 6-tygodniowy kontrakt w znanym klubie jazzowym ”The Cookery”, przedłużony następnie do 10 tygodni oraz nagranie płyty „ADAM” dla CBS Columbia. W 1978 Adam wyjechał tam ponownie, początkowo na 6 miesięcy, następnie kontrakt się przedłużył i gdy w roku 1981 ogłoszono w Polsce „stan wojenny”, artysta został odcięty od Kraju na długich 8 lat.
W tym czasie Makowicz dużo nagrywał, występował głównie solowo, ale i także z zespołami i orkiestrami w USA, Kanadzie i w Europie, grał na festiwalach jazzowych, w salach koncertowych i w klubach jazzowych. W roku 1989, wraz ze zmianą ustroju w Kraju, Adam otrzymał polski paszport i po długiej nieobecności może wreszcie odwiedzić Kraj, z czego korzysta odtąd co roku, popularyzując muzykę kompozytorów amerykańskich, utwory własne i jazzowe interpretacje utworów Chopina.
Makowicz również od dawna komponuje i nagrywa, powiększając ostatnio ilość tytułów nagranych płyt do blisko czterdziestu. Jego najnowszym nagraniem jest wydana w marcu 2018 CD „Swinging Ivories”, na której zarejestrowano jego recital w Studiu Koncertowym PR im. W. Lutosławskiego w Warszawie. Jej wersja winylowa ukazała się w lutym 2019.
Od 2012 Adam blisko współpracuje i koncertuje w Stanach, Kanadzie, a także ostatnio w Polsce, z pochodzącym z Polski nowojorskim saksofonistą Krzysztofem Medyną. W 2019 obaj panowie powiększyli skład swego zespołu o młodego amerykańskiego kontrabasistę Jeffa Dinglera. Premierowy występ ich tria – MMD Jazz Ensemble miał miejsce 3 czerwca 2019 w legendarnym klubie nowojorskim Blue Note. W 2020 wspólnie z Leszkiem Możdżerem przygotował nowy program aktualnie prezentowany z ogromnym sukcesem na największych polskich scenach koncertowych.
W 2021 Adam Makowicz został laureatem nagrody Złotego Fryderyka za całokształt twórczości, a w listopadzie 2022 Akademia Sztuki w Szczecinie nadała mu tytuł „doktora honoris causa”. Jeszcze w pierwszej połowie 2023 roku będą miały miejsce premiery dwóch najnowszych płyt Adama:
„Welcome Back, Adam” nagranej dla firmy ForTune (CD i winyl)
„Blue Sapphires” nagranej dla firmy AC Records (winyl)
fot. Piotr Powierzyński
THE LAKE HAS A MASTERPLAN (Pharoah Sanders Tribute)
Malwina Paszek – śpiew, lira
Oliwia Abravesh – śpiew, elektronika
Ulyana Tobera – śpiew
Kacper Krupa – saksofon
Piotr Cienkowski – kontrabas
Stanisław Aleksandrowicz – perkusja
Maciej Waleszczyk - vj
Rafał Zapała – fortepian, philicorda el.piano, retro syntezatory
nagrania podwodne Jeziora Strzeszyńskiego: Michał Madajczyk
RAFAŁ ZAPAŁA
kompozytor, artysta dźwięku
dr hab. kompozycji, profesor Akademii Muzycznej w Poznaniu
odznaczony honorową odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2019)
stypendysta Fulbrighta (2021)
laureat Nagrody Artystycznej Miasta Poznania (2022)
Zapała nie dostrzega granic pomiędzy muzyką poznaną poprzez akademickie wykształcenie, muzyczne doświadczenia kontrkultury i współpracy z artystami z innych dziedzin sztuki. Jego muzyka jest prezentowana na festiwalach muzyki współczesnej, w jazzowych klubach, scenach muzyki
eksperymentalnej oraz w otwartych przestrzeniach miejskich. Studia z kompozycji (dr hab.) i dyrygentury chóralnej (mgr). Uczestniczył w wielu kursach muzyki nowej, m.in.: K.Stockhausena (Kürten), Acanthes Courses (z IRCAM, T. Murailem i B. Furrerem), P.Oliveros, A.Lucier, Z.Karkowskiego, Darmstadt Summer Courses i innych. Artysta–Rezydent m.in.: w Stanford
University–CCRMA (20014), CK „Zamek” (2014), rezydent Filharmonii Świętokrzyskiej (2014/2015), ZK/U Berlin (2016), Vertigo STARTS (2019, IRCAM i C. Pompidou), UC Berkeley– CNMAT, i.in.
Założyciel Kołorkingu Muzycznego, fundacji an_ARCHE oraz wielu zespołów i projektów muzycznych (z muzyką współczesną komponowaną, improwizowaną, elektroniczną, eksperymentalną).
Członek projektu L.E.M. (Mazolewski, Ziętek, Zapała), z projektem „Arc of O” płyta z Nicole Mitchel (RougeArt 2021), Loco Star, Drum Machina, POLMUZ i.in.
Autorska koncepcja Live Electronic Preparation (LEP Technique) jest opublikowana jako rozdział Oxford Handbook of Interactive Audio (Oxford University Press, 2014). Szczególne miejsce w twórczości zajmują akcje i instalacje dźwiękowe wpisane w przestrzeń miejską, m.in.: Sensorium (monumentalna instalacja w wieży zegarowej CK ZAMEK w Poznaniu) i Post Apocalypsis (Złoty Medal dla polskiego pawilonu za „Sound Design” na Quadriennale w Pradze 2015).
fot. Mariusz Forecki
Connie Han - fortepian
Bill Wysaske - instrumenty perkusyjne
Ryan Berg - gitara basowa
W ciągu zaledwie kilku lat od swojego fenomenalnego debiutu pianistka Connie Han wstrząsnęła stateczną sceną jazzową swoim ognistym stylem i zniewalającym muzycznym głosem. Ukształtowana panteonem muzycznych mistrzów, takich jak Mulgrew Miller, McCoy Tyner i Kenny Kirkland, artystka sięgnęła tym razem znacznie głębiej w przeszłość, o całe wręcz tysiąclecia do mezopotamskiej mitologii, znajdując duchowe pokrewieństwo, które zainspirowało jej fenomenalny nowy album Secrets of Inanna (Tajemnice Inanny). Stanowiąc odważny krok do przodu kompozytorki, album, który ukazał się we wrześniu 2022 r. nakładem Mack Avenue Records, ucieleśnia bezwstydną odwagę i charyzmę Inanny – bogini miłości, zmysłowości, płodności i wojny.
Jak mówi Han: „Umiłowana przez swój lud jako Królowa Niebios i Ziemi [Inanna] reprezentuje wyrazisty wzorzec kobiecości, gracji i opanowania. Ta wielowymiarowa bogini jest pewna siebie w swojej bezwstydnej dumie, seksualnych podbojach i zuchwałości. Wojownicza i zuchwała Inanna nie cofnie się przed niczym, aby osiągnąć swoje cele jako pełna pasji kobieta o żelaznym charakterze i nienasyconej żądzy władzy”.
fot. Robert Lynden
Gloria Campaner, Alessandro Carbonara, Mario Stefano Pietrodarchi
Gloria Campaner – fortepian
Alessandro Carbonara – klarnet
Mario Stefano Pietrodarchi – bandoneon
Gloria Campaner na scenę Enter Enea Festival zaprosiła wybitnych, włoskich instrumentalistów: klarnecistę Alessandro Carbonarę i bandoneonistę Mario Stefano Pietrodarchiego, z którymi zagra dedykowany Piazzolli koncert „Astor”. To podanie kompozycji Piazzoli w tradycyjnym, nadzwyczaj szlachetnym ujęciu, charakteryzującym się szczególną dbałością o brzmienie. Jest to próba głębokiego wczytania się w oryginalny zapis kompozycji Astora, tak, aby odgadnąć to, co rzeczywiście miał on na myśli. Zaangażowani artyści to wybitni wirtuozi, odznaczający się doświadczeniem i żelaznym profesjonalizmem, dzięki czemu obcowanie z ich muzyką to wejście w świat tradycyjnie pojmowanych wartości rzemiosła scenicznego, nasyconego tym, co we współczesnej muzyce klasycznej najlepsze. Zestawienie tych wartości z niepokorną myślą Astora Piazzoli owocuje niezwykle charyzmatycznym przejawieniem w którym lekkość i ciężkość nieustannie się równoważą, przez co muzyka Piazzoli opalizuje patetyczną mocą, budząc szacunek, ale jednocześnie uwodzi czarem swojej naturalności. Poczucie samotności i nostalgii, przesiąknięte latynoskim duchem, rozdarte między dramatem a egzaltacją - to recenzje koncertu tria na Umbria Green Festival Trio, w swoim muzycznym spotkaniu umiejętnie zinterpretowało i przywróciło tęsknotę i siłę twórczości jednego z wielkich argentyńskich kompozytorów.
Gloria Campaner powraca na Enter Enea Festival po wspaniałym koncercie na dwa fortepiany z Leszkiem Możdżerem, wydanym jako płyta live po koncercie nad Jeziorem Strzeszyńskim.
fot. Francesca Bragagnolo
Saxofony : Jakub Marciniak, Klaudia Gałka, Franciszek Burandt, Kinga Gilewska, Stanisław Wenta
Puzony: Piotr Banyś, Szymon Banyś, Julian Pilichaty, Julia Mosińska
Trąbki: Tomasz Orłowski, Alan Bolewicz, Katarzyna Skrzypek, Dariusz Kołodziejski
Perkusja: Franciszek Dworniczak
Kontrabas: Mikołaj Modrzyński
Fortepian: Basia Olech
Gitara: Bartosz Nowaczyk
Przygotowanie: Tomasz Orłowski
Enter (*wejście, wprowadzenie*), jak sama nazwa wskazuje, obok możliwości przedstawienia publiczności artystów z najodleglejszych zakątków świata, miał być portalem dla twórców i muzyków, wsparciem ich aspiracji i marzeń przy jednoczesnym nadaniu rozpędu w podążaniu ich obraną, życiową drogą. Cieszymy się, że muzyczny program tegorocznej edycji otworzą uczniowie, absolwenci i Pedagodzy POSM IIst. im. M. Karłowicza rozgrzewając scenę Enter Enea Festival swoim oddaniem i entuzjazmem. W zaproponowanym przez Big Band Solna repertuarze usłyszymy też gościnnie Leszka Możdżera.
Andrés Coll – marimba elektryczna, kastaniety
Majid Bekkas – guembri, wokal, kalimba
Mateusz Smoczyński – skrzypce, skrzypce barytonowe
Ramón López – instrumenty perkusyjne, tabla
Andrés Coll Odyssey wprowadzi nas do rozgrzanego słońcem muzycznego ogrodu wolności, w którym poczujemy zapach rytualnego, awangardowego jazzu. Ten czteroosobowy skład łączy kulturę Ibizy, Europy Wschodniej i Afryki Północnej w nowoczesnym brzmieniu, które porusza słuchaczy w rytmie rodzimych pulsów tych egzotycznych miejsc.
Muzyka zespołu przekonuje autentycznością lokalnych brzmień, wśród których dorastali artyści. Wywodzące się ze wspólnych korzeni rytmy północnoafrykańskiej Gnawy, hiszpańskiej Ibizy i wschodnioeuropejskiego folku przeplatają się ze sobą, dzieląc tę samą energię pierwotnej wibracji.
Muzycy nie tylko łączą na powrót kultury, ale są też orędownikami artystycznej swobody wyrażanej w żarliwym uniesieniu intuicyjnej improwizacji opartej na archaicznych rytmach, które, jak obiecują, wprowadzą słuchaczy w stan poczucia wyzwolenia i wewnętrznej jedności.
Verneri Pohjola - trąbka i efekty
Tuomo Prättälä - fortepian i efekty
Antti Lötjönen - kontrabas
Mika Kallio - perkusja
Fiński wirtuoz trąbki Verneri Pohjola znany jest jako jeden z najbardziej twórczych innowatorów jazzu w Europie. Jego zniewalające brzmienie i pełna ekspresji improwizacja sprawia, że każdy szczegół pełen jest głębi i ciepła. Jak pisze jedno z głównych fińskich czasopism, jego trąbka śpiewa ludzkim głosem.
Mając za sobą serię bardzo dobrze przyjętych albumów, w 2020 r. Pohjola wydał The Dead Don't Dream, jego czwarty album z wytwórni Edition Records, na którym połączył wpływy ze swoich trzech ostatnich płyt w jedno konkretne, przepiękne wykonanie.
Kwartet, w którego skład wchodzą również Tuomo Prättälä na fortepianie, Antti Lötjönen na basie i Mika Kallio na perkusji, łączy głębokie poczucie wspólnego celu. Muzycy badają dźwięk w porywającej i pełnej życia muzyce Pohjoli, w której swoboda, kompozycja, ekspresja i brzmienie stanowią jedną zrównoważoną całość.
fot. Perttu Saksa
Daniel Herskedal - tuba, trąbka basowa
Eyolf Dale - fortepian
Helge Andreas Norbakken - perkusja
Daniel Herskedal jest uosobieniem kunsztu jako uznany kompozytor pięknej, lirycznej i rytmicznej muzyki, a także jako światowej klasy wykonawca, który do perfekcji opanował instrument.
Jego album Call for Winter z 2020 r, za który zdobył nagrodę Spellemannprisen (norweski odpowiednik Grammy), ugruntował jego pozycję jednego z najbardziej ekscytujących, płodnych i inspirujących muzyków swojego pokolenia w Europie.
Harbour, szósty album muzyka wydany przez Edition Records, ponownie połączył go z wieloletnimi kolegami: pianistą Eyolfem Dalem i perkusistą Andreasem Helgem Norbakkenem. Z każdą wydaną płytą trio umacnia swoją renomę, a ich idealne współbrzmienie i muzyczna głębia zachwycają piękną melodyką niesioną rytmiczną precyzją Dale’a i Norbakkena.
W muzyce Herskedala istotną rolę od zawsze odgrywa norweski krajobraz: naturalny, śmiały i rozległy, ale też minimalistyczny w swojej nieujarzmionej przestrzeni. Inspiracją dla Harbour jest poczucie więzi z morzem oraz schronienie przed sztormami i dzikimi żywiołami.
Herskedal udowodnił słuchaczom, że posiada wizję i muzykalność, dzięki którym może przekraczać granice swojego instrumentu, zarówno pod względem techniki, jak i brzmienia. Harbour to efekt wieloletniego doskonalenia warsztatu i talentu przez wytrawnego artystę. Przygotuj się na prawdziwy zachwyt!
Recenzje prasowe:
„W dziesięciu kompozycjach trzej rewelacyjnie harmonijni muzycy tworzą poruszające obrazy plaż i statków, przypływów i sztormów oraz tytułowego portu jako miejsca zapewniającego bezpieczeństwo”. WDR, Album tygodnia, DE
„Bogata głębia muzyki i emocje, jakie ujawniają wszyscy trzej muzycy, tworzą coś wyjątkowego”. London Jazz News, UK
„To cud, że taki zakres dźwięków wydobywają zaledwie trzej muzycy”. France Musique, FR
„Piękna mieszanka muzykalności i dźwiękowej opowieści, która wyznacza prawdziwy kurs przez nowe, niezbadane wody”. Buzzmag, UK
„Król jazzowych albumów koncepcyjnych Herskedal nadaje każdemu utworowi trafny i sugestywny tytuł, który mimo wszechobecnego tematu nigdy nie sprawia wrażenia wymuszonego czy oklepanego.” Presto Music, Wielka Brytania
fot. Knut Aaserud
Marialy Pacheco - fortepian, kompozycje
Omar Sosa - fortepian, kompozycje, pianino elektryczne
Cztery ręce i cztery stopy w szalonej i absurdalnej grze między forte i pianissimo, między dzikimi jazdami po białych klawiszach a ostrożnymi ruchami palców. Zawsze jednak w stu procentach z muzyką i pasją. Palce mkną po klawiszach, tworząc lotne tony, wciągające frazy, splecione melodie. To muzyka, która tańczy. Czego innego można się spodziewać po spotkaniu wybitnych pianistki i pianisty z Kuby: Marialy Pacheco i Omara Sosy?
Ona jest jedną z najbardziej ekscytujących przedstawicielek swojej klasy, pierwszą kobietą, która zwyciężyła w Konkursie Solo Fortepianowe na Festiwalu Jazzowym w Montreux. To artystka, która nieustannie podejmuje nowe wyzwania. Jej zmysłowa gra przypomina unikalną mieszankę tradycyjnej muzyki kubańskiej, rytmów afro-kubańskich i współczesnego jazzu.
On jest jednym z jej mistrzów, wirtuozem-szaleńcem (w pozytywnym tego słowa znaczeniu), który bez wysiłku przeskakuje między rytmami i stylami, a mimo to nigdy nie zbacza z kursu. Wie, jak połączyć latin jazz i afrykański spirytualizm z klasycznym europejskim stylem i dźwiękami amerykańskiego zachodniego wybrzeża.
W 2017 r. Pachego i Sosa nagrali wspólnie album Duets, który dał początek ich kolejnemu projektowi: Manos. Jego zwieńczeniem będzie wydana wiosną 2022 r. płyta MANOS-Live in Bonn. Jest to zarejestrowany na żywo niesamowity koncert w sali kameralnej Beethoven-Haus w Bonn, koncert-dialog, który nie mógłby być piękniejszy.
Oczywiście Pacheco i Sosa są przygotowani, odbyli próby. Omar poszerzył nawet zakres dźwięków na swoim fortepianie. Ale tak naprawdę nie jest mu to potrzebne. Już od pierwszej sekundy pojawia się między muzykami ta szczególna iskra, która łączy dwie pokrewne dusze, a pianista i pianistka z pełną swobodą reagują na to, co mają sobie do zaoferowania.
Kiedy Pacheco wykonuje jeden z jej charakterystycznych pasaży, do akcji wkracza Sosa w rytualnych szatach Santerii, śmiejąc się z harmonijnego motywu. A kiedy Sosa tworzy niemal hipnotyczną atmosferę za pomocą dyskretnych efektów elektronicznych, Pacheco wysyła równie elektryzujące sygnały. Potem oboje szaleją, goniąc się, kłębiąc w szczególnego rodzaju duecie, niczym dwa motyle w gorączce Montuno.
Wszystko to może wydawać się chaotyczne, ale Pacheco i Sosa nie tracą się z oczu. Jedno spojrzenie często wystarcza, by wiedzieć, dokąd zmierza drugie, a potem, z niemal dziecięcą radością artyści łączą się w jedność, zabierając publiczność do świata latynoskiego jazzu. Co za impreza! Co za zabawa! Koncert Marialy Pacheco i Omara Sosy jest objawieniem. To niesłychane, czego może dokonać dwoje wyjątkowych pianistów, jeśli tylko pozwolą sobie na odrobinę swobody.
Pacheco i Sosa to absolutnie doskonałe połączenie dwóch muzycznych partnerów w głębokim, wewnętrznym ukłonie ku wielkim wartościom muzycznym ich ojczystej Kuby.
Koncert kończy się wspólnym tańcem na scenie.
fot. Klaus-Wingensiefen
Leszek Możdżer jest jednym z najwybitniejszych polskich muzyków jazzowych. To pianista światowej klasy, odważny eksplorator i oryginalny twórca, wyróżniający się własnym językiem muzycznym. Urodził się 23 marca 1971 roku w Gdańsku. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w piątym roku życia i przeszedłszy wszystkie szczeble edukacji uzyskał dyplom gdańskiej Akademii Muzycznej w 1996 roku. Jazzem zainteresował się w klasie maturalnej. Ostrogi zdobył w zespole klarnecisty Emila Kowalskiego, a pierwszą próbę z zespołem Miłość odbył na swoje 20 urodziny. We wczesnych latach działalności muzycznej był również członkiem kwartetu Zbigniewa Namysłowskiego. W roku 1992 otrzymał wyróżnienie indywidualne na Jazz Juniors i była to pierwsza kropla obfitego deszczu nagród, jakie miały spaść na niego przez następne lata. Od tamtego czasu zwyciężał we wszystkich kolejnych ankietach czytelników „Jazz Forum” w kategorii ‘Fortepian’ i został też wielokrotnie uznany Muzykiem Roku.
Leszek Możdżer nagrywał płyty z najwybitniejszymi polskimi muzykami jazzowymi: Tomaszem Stańką (Pożegnanie z Marią), Januszem Muniakiem (One And Four), Michałem Urbaniakiem (Live In Holy City), Piotrem Wojtasikiem (Lonely City i Quest z Billym Harperem oraz Hope z Dave’em Liebmanem), Adamem Pierończykiem (Live In Sofia i 19-9-1999), Henrykiem Miśkiewiczem (Ja nie chcę spać), Anną Marią Jopek (m.in. Bosa, Barefoot, Upojenie, Farat). Nagrywał też ze Zbigniewem Preisnerem (m.in. przy Requiem dla mojego przyjaciela oraz 10 łatwych utworach na fortepian). Od lat współpracuje również z mieszkającym w Los Angeles Janem Kaczmarkiem (nagrania dla wytwórni 20th Century Fox oraz Mira Max)– wliczając w to nagranie nagrodzonej Oscarem muzyki do Finding Neverland.
Możdżer koncertował i nagrywał też z międzynarodowymi gwiazdami takimi jak : David Friesen, Pat Metheny, Arthur Blythe, Buster Williams, Billy Harper, Joe Lovano, Archi Shepp, David Liebman, Charles Fox, Lester Bowie, David Gilmour, Marcus Miller, John Scofield, Steve Swallow, Eddi Daniels, Tan Dun. Pianista najpełniej odnajduje się w projektach solowych i autorskiego trio z Larsem Danielssonem i Zoharem Fresco.
Od roku 2011 Leszek Możdżer jest Dyrektorem artystycznym plenerowego festiwalu muzycznego nad Jeziorem Strzeszyńskim w Poznaniu – Enter Enea Festival.
Do chwili obecnej Leszek Możdżer nagrał ponad 100 albumów, w tym wiele pod własnym nazwiskiem:
Na uwagę zasługują także teatralne i filmowe realizacje Leszka Możdżera:
Leszek Możdżer objawia się zatem jako twórca nowej stylistyki w muzyce jazzowej, gdzie brzmienie i klimat budowane są impresją oraz nastrojem i niepowtarzalnym autorskim stylem wykonawczym. Może właśnie dlatego pianista przyjmowany jest jako elokwentny twórca jazzu młodego pokolenia: wyrafinowana propozycja artystyczna, złożona z muzycznych fascynacji i odkryć Leszka Możdżera – najpopularniejszego dzisiaj muzyka jazzowego w Polsce – (Dionizy Piątkowski).
Adam Bałdych – skrzypce
Paolo Fresu - trąbka
Leszek Możdżer – fortepian
Michał Barański – kontrabas
Dawid Fortuna – perkusja
Marek Konarski – saksofon tenorowy
Adam Bałdych Quintet
Projekt skrzypka Adama Bałdycha, współtworzony wraz z Markiem Konarskim (saksofon tenorowy), Łukaszem Ojdaną (fortepian), Michałem Barańskim (kontrabas), Dawidem Fortuną (perkusja).
Kwintet rozwija koncepcję muzyki Adama Bałdycha - balansującą pomiędzy gatunkami - swoją uwagę koncentrując szczególnie na granicę muzyki jazzowej i poważnej, gdzie skrzypek zdaje się odnaleźć nową przestrzeń dla swoich eksperymentów i rozwoju swojego bardzo osobistego wiolinistycznego języka. Efektem tych poszukiwań są docenione przez krytykę albumy Sacrum Profanum (z muzyką Hildegardy z Bingen, Thomasa Tallisa i Sofii Gubaiduliny) czy ostatni Poetry, estetycznie osadzony pomiędzy muzyką jazzową a motoryczną modern classic. Albumy wydała prestiżowa wytwórnia fonograficzna ACT Music z Berlina.
W 2021 roku kwintet zaprezentował swoje interpretacje trzech kwartetów smyczkowych H.M.Góreckiego na zamówienie festiwalu Eufonie by chwilę później wejść do studia i zarejestrować muzykę H.Wieniawskiego w osobistym ujęciu Adama Bałdycha z gościnnym udziałem klasycznej skrzypaczki Agaty Szymczewskiej. Efektem tych nagrań jest album Legend, który jesienią 2022 roku pojawi się nakładem wydawnictwa Anaklasis (PWM).
Kwintet Bałdycha jest zdobywcą m.in nagrody publiczności oraz drugiej nagrody BWM Jazz Welt Award (Monachium 2021) oraz czterech nominacji do nagrody Fryderyk za albumy Sacrum Profanum i Poetry (artysta roku - Adam Bałdych oraz album roku - jazz). Album Poetry znalazł się w zestawieniu najważniejszych albumów roku na świecie magazynów Jazz Wise (Wielka Brytania), DownBeat (USA) oraz portal BandCamp, który wpisał go na listę 20 najważniejszych albumów roku.
Christophe CHASSOL - fortepian, kompozycje
„Myślę, że muzyka jest dość potężna, ponieważ określa wiele rzeczy: przestrzeń, czas... Wydaje mi się, że uobecnia wiele niewidocznych rzeczy, na przykład uczucia. Jednak dla mnie sztuką, która działa najlepiej jest kino, gdyż zawiera w sobie wszystko”.
Francuski pianista, kompozytor i aranżer Christophe Chassol stosuje unikalne metody kompozycji muzyki, która pasuje zarówno do dużego ekranu, jak i sali koncertowej. Jego twórczość obejmuje świat muzyki rozrywkowej, filmu i sztuki współczesnej rozmachem przypominającym Philipa Glassa, ale w nowej odsłonie na miarę XXI wieku.
Urodzony w 1976 r. artysta całe swoje życie poświęca muzyce, szczególnie filmowej, eksperymentalnej, a także muzyce pop. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku czterech lat w paryskim Institut National de Musique, w którym spędził 16 lat. Następnie przeniósł się do Ameryki, gdzie otrzymał stypendium w Berklee College of Music w Bostonie, które ukończył w 2002 r. Przez następne 15 lat tworzył muzykę do filmów, telewizji i reklamy. W kolejnych latach regularnie występował z francuskimi artystami pop, m.in. z Sébastienem Tellierem i zespołem i Phoenix. W ostatnich latach Chassol współtworzył albumy amerykańskich piosenkarzy Franka Oceana i Solange. Muzyk zajmuje się również sztuką współczesną, współpracując z artystami Sophie Calle, Laurie Anderson, a także z Xavierem Veilhanem podczas Biennale w Wenecji w 2017 roku.
Kompozycje Chassola oparte są na oryginalnych materiałach filmowych, które powstały podczas jego podróży do Nowego Orleanu, Indii, na Martynikę, do Paryża i Tokio. Materiał ten służy jako katalizator dla sekwencji muzycznych tworzonych przy użyciu fortepianu, keyboardów i perkusji, a także aranżacji wokalnych i instrumentalnych, które łączą filmowy obraz, dźwięk i kolor. Chassol nazywa tę metodę „ultrascoringiem”.
fot. Flavien-Prioreau
Mohini Dey - gitara basowa, kompozycje
Gergo Borlai - perkusja
Mark Hartsuch - saksofon
Mike Gotthard - gitara
Daniel Szebenyi - klawisze
Uznana przez wielu sławnych muzyków za cudowne dziecko Mohini Dey, córka gitarzysty basowego Sujoya Deya, robi obecnie zawrotną karierę na indyjskiej scenie muzycznej.
Urodzona w 1996 r. artystka jest chyba najmłodszą basistką w Indiach, która odniosła tak duży sukces. Naukę gry na gitarze basowej rozpoczęła w wieku trzech lat, a już jako dziesięciolatka zaczęła koncertować i nagrywać płyty. Mohini czuje się najszczęśliwsza, spędzając czas ze swoją gitarą SDGR.
„Kiedy byłam mała zafascynowała mnie gitara basowa mojego ojca. Zauważył moje zainteresowanie i zaczął mnie uczyć. Dzięki niemu i całej mojej rodzinie mogę robić to, co naprawdę lubię... Chcę być wszechstronnym muzykiem, tak jak mój tata... Uwielbiam grać funk, jazz, blues, indyjską muzykę klasyczną i fusion”.
Marcin Zawicki
Artysta jest absolwentem ASP w Gdańsku, od 2010 r. obecnie pracuje na macierzystej uczelni, na stanowisku profesora na Wydziale Malarstwa. Autor kilkudziesięciu wystaw indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą, laureat wielu nagród, ostatnio zajął drugie miejsce w prestiżowym Strabag Artaward International. Malarz, rysownik, autor instalacji przestrzennych.
Prace malarskie Marcina Zawickiego powstają w oparciu o przygotowanie wcześniej makiety - rodzaj autorskich martwych natur. Te niewielkie instalacje, które początkowo stanowiły jedynie przestrzenne szkice do obrazów stały się autonomiczną formą jego wypowiedzi często osiągając monumentalne rozmiary. Tak jest również w przypadku realizacji w Poznań Visual Park: kolejny, osiemnasty obiekt w kolekcji poznańskiego parku rzeźby będzie miał formę gigantycznych ośmiometrowych grzybów „wyrastających” z naturalnie rosnącej kępy krzewów. Grzyby – biologicznie tajemnicze organizmy sklasyfikowane jako odrębne królestwo dopiero w II połowie XX w., kulturowo są silnie konotowane magicznie, uważane za łącznik z innymi poziomami świadomości, czy wyższym wymiarem. Formalnie grzyby ustanawiają kształty ewidentnie falliczne, stąd kojarzy się je również z płodnością a trwałość i ekspansywność grzybni zapewnia grzybom status symbolu niezniszczalności i biologicznej żywotności. Metaforyczny potencjał grzybów zadecydował o wieloletniej fascynacji artysty: gąbczaste struktury grzybni i wyniosłe formy owocników regularnie pojawiają się na jego obrazach, rysunkach, stanowią znaczące elementy realizacji przestrzennych.
Jan Chojnacki - trąbka
Filip Miguła - fortepian
Zespół założony w 2017 roku przez muzyków z wrocławskiego środowiska jazzowego - trębacza Jana Chojnackiego i pianistę Filipa Migułę.
Bogate doświadczenie w wykonywaniu różnego rodzaju muzyki przekłada się na repertuar. Znajdują się w nim przede wszystkim kompozycje autorskie z pogranicza jazzu, muzyki świata, z domieszką muzyki klasycznej, jak również standardy jazzowe w oryginalnych aranżacjach.
Charakterystyczną cechą Chojnacki/Miguła Contemplations jest połączenie jazzowego wigoru z głębokim liryzmem. Docenili to jurorzy prestiżowych konkursów jazzowych, m.in. Grand Prix w konkursie “Powiew Młodego Jazzu” (XIX Krokus Jazz Festiwal), nagroda specjalna w konkursie na
Indywidualność Jazzową (56. Festiwal Jazz nad Odrą).
W kwietniu 2020 roku zespół wydał debiutancką płytę, która została doceniona przez krytyków i publiczność. Obecnie pracują nad utworami na kolejny autorski album.
Hadrien Feraud - gitara basowa
Jerry Leonide - klawisze
Michael Lecoq - klawisze
Yoann Schmidt - perkusja
Agyei Osei - wokal
Tanya Michelle Smith - wokal
Anthony Jambon - gitara
Hadrien Feraud to jeden z najciekawszych i najbardziej utalentowanych muzyków w basowym świecie. Współpracował z Johnem McLaughlinem, Chickiem Coreą, Billym Cobhamem, Jeanem Luc’kiem Ponty, Bireli Lagrene,, Deanem Brownem, Hiromi Ueharą, Lee Ritenourem i wieloma innymi.
Komponuje i aranżuje utwory, jednocześnie prowadząc kilka projektów. W Poznaniu wystąpi z 5-ISH, w swoich autorskich kompozycjach, w których usłyszymy rock, pop, blues, funk, r&b, new wave i oczywiście jazz.
Uwertura fantasyczna “Bajka”
MONIUSZKO ALT_SHIFT_1 ESCAPE
Leszek Możdżer – fortepian, aranżacja
Orkiestra Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu pod dyrekcją Katarzyny Tomali-Jedynak
goście specjalni:
Verneri Pohjola – trąbka
Bartek Królik – bas
Adam Bławicki – saksofon
Łukasz Sobolak – perkusja
„Nowoczesność jest tą częścią utworu, która się najszybciej starzeje” powiedział Witold Lutosławski. Partytury Moniuszki pomimo tego, że wydają się na pierwszy rzut oka eksponatami muzealnymi po głębszym wejściu zachwycają zwartą konstrukcją, mistrzowską instrumentacją oraz zręcznym prowadzeniem formy. Leszek Możdżer tym razem użył partytury „Uwertury Fantastycznej” Moniuszki jako tła na którym namalował swoją własną kompozycję. Fragmenty partytury zostały pocięte i porozsuwane, tak aby zmieścić w nie jazzowe akcenty, tempa co poniektórych fragmentów kompozycji zwolnione, przez co jeszcze bardziej dociera do słuchacza mistrzowski język tej orkiestracji, wprowadzone zostały powtórzenia przez co utwór brzmi bardziej współcześnie (nawiązania do muzyki technicznej). Całość jest eksperymentem, który, miejmy nadzieję, okaże się nadzwyczaj interesującym spojrzeniem na muzykę z przeszłości.
Leszek Możdżer – jeden z najwybitniejszych polskich muzyków jazzowych, pianista światowej klasy, odważny eksplorator, oryginalny twórca posiadający własny język muzyczny. Wszechstronność, wrażliwość i wyobraźnia – to cechy, którymi bez wątpienia określić można Leszka Możdżera. Jego muzykę trudno zamknąć w gatunkowych ramach, on sam nawet nie próbuje: woli rozwój, zwłaszcza ten we wszystkich kierunkach. Od 2011 roku Leszek Możdżer jest dyrektorem artystycznym Enter Enea Festival w Poznaniu, na który zaprasza artystów charakteryzujących się podobną do niego świeżością i otwartością w podejściu do muzyki.
fot. Joanna Wizmur Photography
Aga Derlak – fortepian
Marcin Kaletka – saksofon tenorowy
Wojciech Lichtański – saksofon altowy
Michał Kapczuk – kontrabas
Szymon Madej – perkusja
Goście:
Atom String Quartet – kwartet smyczkowy
Dorota Miśkiewicz – wokal
Jerzy Małek – trąbka
Barbara Derlak – wokal
Aga Derlak – pianistka, kompozytorka i edukatorka. Absolwentka Berklee College of Music w Bostonie (2019) i Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach (2017). Kształciła się̨ u mistrzów polskiej jazzowej pianistyki: Michała Tokaja oraz Pawła Tomaszewskiego. Przez dwa lata mieszkała w Bostonie, gdzie doskonaliła swe umiejętności pod okiem Danilo Pereza, pianisty Wayne Shortera. Twórczość Agi Derlak zdobywa szerokie uznanie zarówno wśród jazzowej publiczności, jak i wśród krytyków – w kraju i za granicą. W projekt Aga Derlak Quintet zaangażowani są: Michał Kapczuk (kontrabas) i Szymon Madej (perkusja), Wojciech Lichtański (alto sax) i Marcin Kaletka (tenor sax).
Koncert Agi Derlak Quintet na Enter Enea Festival będzie premierą płyty z udziałem gości – Doroty Miśkiewicz, Jerzego Małka, Barbary Derlak oraz Atom String Quartet.
Atom String Quartet – jeden z najbardziej intrygujących kwartetów smyczkowych na świecie, należący do grona najlepszych wykonawców jazzowych w Polsce. Zespół łączy możliwości kwartetu smyczkowego z szeroko rozumianą improwizacją. W jego twórczości – oprócz jazzu – słychać inspiracje polskim folklorem, muzyką z różnych regionów świata, a także muzyką współczesną i klasyczną.
Dorota Miśkiewicz – Najlepsza Wokalistka Roku zdaniem czytelników magazynu Jazz Forum. Absolwentka Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie skrzypiec. Kompozytorka, autorka tekstów, pomysłodawczyni i „spoiwo artystyczne" bezprecedensowego projektu PIANO.PL, podczas którego po raz pierwszy w historii polskiej muzyki, na jednej scenie, w kameralnych duetach, z towarzyszeniem Atom String Quartet zaprezentowało się z nią kilkunastu wybitnych polskich pianistów trzech generacji. Ma na swoim koncie współpracę z: Nigelem Kennedym, Davidem Murrayem, Louisem Winsbergiem, Kepą Junkerą, Toninho Horta, Tomaszem Stańko i całą plejadą artystów polskiej sceny muzycznej. Wydała 8 autorskich płyt – w tym najnowszy album „Nasza Miłość” z marca 2021 roku.
fot. Sisi Cecylia
Edyta Hul ur. 1986 r. Absolwentka Wydziału Malarstwa ASP w Gdańsku. Zajmuje się malarstwem sztalugowym, ściennym, ilustracją, grafiką, tkaniną artystyczną. Mieszka i pracuje w Warszawie. O swoich pracach artystka pisze: „Moje obrazy odnoszą się do tradycyjnego malarstwa pejzażowego. Stanowią metaforę, kompromis między abstrakcją, moją własną wyobraźnią a mapowaniem rzeczywistości, są próbą zapisywania procesu patrzenia. Niejednoznaczne, pozbawione dosłowności otwierają szerokie pole interpretacji.”
_______________
Do tytułu wystawy posłużyła mi nazwa kultowych perfum z okresu PRL. Perfumy Currara były biedniejszą, komunistyczną wersją Poison Diora. Kurara to oryginalnie nazwa neurotoksyny pozyskiwanej z roślin, a używanej w grotach trujących strzał i dmuchawek. Kurara powoduje natychmiastowe zwiotczenie mięśni.
Tytuły służą mi do dopełniania obrazów. Często sama swoich prac nie rozumiem, a interpretacja przychodzi po czasie, dzięki literaturze, poezji, rozmowom itp. W obrazach notorycznie powracam do wizji ogrodu ze wszystkim – tym co mu służy i tym co mu zagraża. Ostatnio znajduję dopełnienia treści moich prac dzięki odniesieniom do zapomnianych substancji pozyskiwanych z roślin o specjalnym działaniu – rytualnym, magicznym, medytacyjnym, itp. Odniesienie do PRLowskiego flakonu perfum jest również ukłonem w stronę zagadnienia używania specjalnych roślinnych substancji w machinie marketingowej korporacji kosmetycznych – obecnie panuje trend tworzenia wersji magicznych kosmetyków – ponownie nam kobietom próbuje się sprzedać za pieniądze coś, co dawniej należało do nas, a zostało wytrzebione w akcji Młot na Czarownice, gdy cała wiedza i potencjał wydobycia z roślin tego co najdoskonalsze zostały uznane za szkodliwe, lucyferiańskie i w rezultacie wybite wraz z nosicielkami tejże wiedzy. Obecnie wspomniane korporacje podają nam przeróżne eliksiry, serum, olejki, esencje i ampułki o jakoby czarodziejskim działaniu. Zapakowanie w kojarzące się czarnoksięsko kształtne, szklane flakony wzbogaca modę obecnego zwrotu ku siłom natury i tego co z ziemi oraz oczywiście korzysta ze wzrostu pozycji kobiety w świecie.
Edyta Hul
Wernisaż odbędzie się w piątek, 13 sierpnia o g. 18.00 w ABC Gallery (ul. Koszalińska 15). Wystawa czynna do 30.09.
Mariusz Patyra – skrzypce
Mikhail Radunski – wiolonczela
Kirył Keduk – fortepian
Mariusz Patyra to prawdziwy wirtuoz skrzypiec, który jako pierwszy Polak wygrał Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Niccolò Paganiniego w Genui. W ramach edycji w 2001 roku Patyra otrzymał również nagrodę specjalną za najlepszą interpretację Kaprysów Paganiniego oraz Il Cannone – kopię skrzypiec wielkiego mistrza. Jego dorobek płytowy obejmuje albumy z największymi dziełami literatury skrzypcowej Vivaldiego, Paganinego, Saint-Saënsa i Wieniawskiego. Koncertował na całym świecie, w wielu krajach Europy, Japonii, Stanów Zjednoczone Ameryki i w Ameryce Południowej. Mariusz Partyra gra na kopii Guarneri del Gesu autorstwa Wojciecha Topy z roku 2020.
Mikhail Radunski to białoruski wiolonczelista, nauczyciel i laureat międzynarodowych konkursów. Podbił świat muzyki klasycznej swoim emocjonalnym podejściem do prezentacji i subtelności dźwięku. Zadebiutował w 2016 roku w Centrum Sztuk Pięknych w Brukseli pod przewodnictwem dyrygenta Belgijskiej Orkiestry Narodowej, Maxima Vengerova.
Kirył Keduk to białoruski pianista polskiego pochodzenia. Swoją edukację muzyczną rozpoczął w wieku 6 lat, studia kontynuował we Włoszech u Borisa Petrushansky’ego oraz na Uniwersytecie Muzycznym w Warszawie, gdzie zdobył dyplom w klasie prof. Piotra Palecznego. Muzyk był wielokrotnie nagradzany w międzynarodowych konkursach pianistycznych, jest laureatem wielu prestiżowych stypendiów i nagród. W kwietniu 2013 roku pianista wydał swoją debiutancką płytę My Polish Diary.
Na scenie Enter Enea Festival w wykonaniu trio usłyszymy muzykę Brahmsa, Rachmaninova i Arensky’ego.
Marta Wajdzik – saksofon, flet
Paweł Tomaszewski – instrumenty klawiszowe
Robert Kubiszyn – gitara basowa
Paweł Dobrowolski – perkusja
Marta Wajdzik – urodzona w 2001 roku saksofonistka altowa i sopranowa, flecistka, kompozytorka, producentka muzyczna. Jest laureatką konkursów muzyki klasycznej, od 2012 r. skupiona na rozwoju w kierunku muzyki jazzowej. W grudniu 2019 r. wraz z Pawłem Tomaszewskim, Robertem Kubiszynem oraz Pawłem Dobrowolskim nagrała swoją debiutancką płytę elektro-akustyczną My Planet, której premierowy koncert otwierał Lotos Jazz Festiwal 22 Bielską Zadymkę Jazzową. Miała przyjemność występować m. in. z Urszulą Dudziak, która komentowała ją jako „niezwykły talent, który z pewnością wkrótce podbije międzynarodowe sceny”, a także Henrykiem Miśkiewiczem, który ogłosił ją „najwybitniejszą artystką młodej generacji”.
Michał Urbaniak – skrzypce/saksofon
Leszek Możdżer – fortepian
Marcin Pospieszalski – bas
Frank Parker – perkusja
Michael „Patches” Stewart – trąbka
Katarzyna Tomala-Jedynak – dyrygentka
orkiestra Teatru Wielkiego w Poznaniu
Michał Urbaniak to jedna z największych gwiazd jazzowych – skrzypek, saksofonista, kompozytor, aranżer, a także łowca młodych talentów. Michał Urbaniak jest prężnie działającym artystą: nagrał ponad 60 albumów i stworzył wiele projektów, jak Jazz Legends, Fusion, Urbanator czy UrbSymphony. Jest pierwszym muzykiem w historii, który wprowadził rap i hip-hop do filharmonii. W 1992 roku magazyn jazzowy Down Beat umieścił jego nazwisko w 5 kategoriach wśród największych muzyków jazzowych. Otrzymał też zaproszenie od samego Milesa Davisa, z którym nagrał płytę TUTU. Na Enter Enea Festival zaprezentuje projekt muzyczny UrbSymphony, który wykona wraz z orkiestrą Teatru Wielkiego im. S. Moniuszki w Poznaniu pod batutą Katarzyny Tomali-Jedynak oraz z zaproszonymi gośćmi: basistą Marcinem Pospieszalskim, trębaczem Michaelem „Patches” Stewartem, perkusistą Frankiem Parkerem i pianistą Leszkiem Możdżerem.
Marcin Pospieszalski basista, multiinstrumentalista, grywa także na skrzypcach, altówce, cymbałach rzeszowskich i klawiszach. Jest autorem muzyki do wielu filmów m.in. Demony Wojny według Goi, Prawo ojca. Artysta jest producentem muzycznym płyt Anny Marii Jopek, Mietka Szcześniaka, Antoniny Krzysztoń czy zespołu Raz, Dwa, Trzy. Jego aktywność na tym polu wielokrotnie doceniało także środowisko muzyczne przyznając mu Fryderyki w kategorii „Producent Muzyczny Roku”. Współpracował z wieloma zespołami, m.in. Tie Break, Grupą Michała Urbaniaka 2 Tm 2,3, z formacjami Soyka Yanina & Kompania, Arka Noego, Deus Meus, New life'm czy Zakopower.
Michael „Patches” Stewart, amerykański trębacz jazzowy, kompozytor, lider. Urodził się w Nowym Orleanie, karierę muzyczną rozpoczął jako nastolatek. Był wieloletnim muzycznym partnerem Marcusa Millera, współpracował z m.in. Quincym Jonesem, Alem Jarreau, Davidem Sanbornem, George’em Duke’em, Whitney Houston i grupą Earth, Wind and Fire. W 2013 nagrał album On Fire z udziałem gwiazd amerykańskiego jazzu i muzyków polskich: Marka Napiórkowskiego, Doroty Miśkiewicz, Roberta Kubiszyna, Henryka Miśkiewicza. Jest wybitnym wirtuozem trąbki, wypowiada się w wielu stylach (post-bop, fusion, funk, smooth jazz), w jego grze słychać echa muzyki nowoorleańskiej i brzmienie Milesa Davisa.
Frank Parker – amerykański perkusista, obecnie współpracuje m.in. z Michałem Urbaniakiem i Marcinem Pospieszalskim. Swoją przygodę z muzyką zaczął w wieku pięciu lat. Został wybrany najlepszym perkusistą jazzowym w ramach Programu Jazzowego Stowarzyszenia Nauczycieli Muzyki Illinois, otrzymał również stypendium do Western Illinois University, które ukończył z dyplomem muzyka. W 1997 roku rozpoczął współpracę z Williamem Russo w ramach Chicago Jazz Ensemble, a także otrzymał zaproszenie do pracy z legendą muzyki R&B - Jerry "Iceman" Butler’em. Następnie dołączył do Orbert Davis Quartet i Patricia Barber Group. W 1999 roku Frank dołączył do Kurt Elling Quartet, z którym występował na arenie międzynarodowej przez pięć lat, zyskując nominację do nagrody Grammy za płytę Man In the Air (Człowiek w chmurach).
Orkiestra Teatru Wielkiego im. S. Moniuszki w Poznaniu to jeden z wiodących zespołów w Polsce, który współpracował z uznanymi dyrygentami, jak m.in. Walerian Bierdiajew, Jacek Kasprzyk, Tadeusz Kozłowski, Grzegorz Nowak, Andrzej Borejko czy Gabriel Chmura. Obok repertuaru operowego zespół wykonuje kompozycje współczesne, zamawiane specjalnie dla poznańskiej opery, jak i dzieła symfoniczne. Zespół odbył wiele tournée w kraju i za granicą, m.in. w 2019 roku wykonał w Filharmonii Berlińskiej koncertową wersję Halki Stanisława Moniuszki. Występ zorganizowany z okazji Roku Moniuszki został entuzjastycznie przyjęty przez zagraniczne media i publiczność.
Katarzyna Tomala-Jedynak ukończyła klasę dyrygentury symfoniczno-operowej M. Gawrońskiego w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu (2013). Swoje umiejętności dyrygenckie doskonaliła podczas kursów mistrzowskich prowadzonych przez T. Strugałę, dwukrotnie znajdując się w gronie wyróżnionych uczestników. W 2015 rozpoczęła stałą współpracę z Teatrem Wielkim w Poznaniu, gdzie przygotowała m.in. premierę Anny Kareniny R. Szczedrina i Napoju miłosnego G. Donizettiego. W 2017 roku znalazła się w gronie sześciu stypendystów z całego świata programu Dartington International Summer School. W 2018 roku otrzymała nominację do XII Teatralnych Nagród Muzycznych im. Jana Kiepury w kategorii „Najlepszy Dyrygent”.
fot. Alicja Pogłódek
Adam Palma – gitara
Tomas Celis Sanchez – instrumenty perkusyjne
Leszek Możdżer – fortepian
Adam Palma jest polskim wirtuozem gitary, który koncertował z najwybitniejszymi gitarzystami akustycznymi na świecie takimi jak: Al Di Meola, Tommy Emmanuel czy Bireli Lagrene. Na rodzimej scenie muzycznej współpracował m.in. z Ewą Bem, Edytą Górniak, Krzesimirem Dębski, Leszkiem Możdżerem. Mieszka w Wielkiej Brytanii, gdzie wykłada w klasie gitary na Uniwersytecie w Manchesterze. Adam jest autorem czterech solowych płyt, ostatnia – Adam Palma Meets Chopin to pierwsze na świecie nagranie muzyki Fryderyka Chopina na gitarze akustycznej, które przyniosło Adamowi uznanie krytyków i recenzentów oraz przydomek „Gitarzysty Chopina". Chicago Tribune umiejscowiło ją wśród 10 najlepszych płyt jazzowych pierwszej połowy 2020 roku. W zeszłym roku Adam Palma został uhonorowany Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Polskiej – Gloria Artis”. Podczas Enter Enea Festival artyście towarzyszyć będzie niezwykle ceniony sideman, Tomas Celis Sanchez, który zagra na instrumentach perkusyjnych. To czarodziej szelestów i subtelnych brzmień wydobywanych z mało popularnych instrumentów: udu, djembe, rain stick czy kongo. W finale koncertu do wykonawców dołączy Leszek Możdżer.
Andrei Kondakov – fortepian
Leszek Możdżer – fortepian
Vladimir Volkov – kontrabas
Gary Bagdasarian – perkusja
Andrei Kondakov jest jednym z najwybitniejszych, najlepszych i najbardziej utytułowanych rosyjskich kompozytorów jazzowych i pianistów. Muzyk, którego cechami charakterystycznymi są bezbłędna technika wykonawcza i prawdziwa otwartość na wszelkie kierunki i eksperymenty muzyczne, jest stałym gościem festiwali jazzowych i najlepszych klubów jazzowych na całym świecie. Jako inicjator wielu rosyjskich i międzynarodowych projektów jazzowych i dyrektor artystyczny najsłynniejszego petersburskiego klubu jazzowego – JFC Jazz Club, Kondakov zyskał sławę jako ikona petersburskiego jazzu. Kondakov doskonale miesza i łączy elementy muzyki neoklasycznej, rockowej i jazzowej z klasyczną harmonią oraz swobodą współczesnych struktur rytmicznych. Na scenie Enter Enea Festivalu zaprezentuje się w trio ze swoimi przyjaciółmi, wybitnym kontrabasistą Vladimirem Volkovem i perkusistą Garym Bagdasarianem.
Omri Mor – fortepian
Romain Labaye – gitara basowa
Mourad Karim Ziad – perkusja
Omri Mor jest pianistą, kompozytorem i aranżerem urodzonym w Izraelu. Jest pół Irakijczykiem, pół Argentyńczykiem. Omri Mor ukształtowały trzy wpływy muzyczne, którym pozostał wierny: muzyka klasyczna, jazz i muzyka arabsko-andaluzyjska. Muzyka andaluzyjska ma wspaniałą tradycję w Izraelu i Omri Mor pragnie ją kultywować. Często koncertuje z trio basisty Avishaia Cohena – trio to pierwszy autorski projekt muzyka. Na wydanym trzy lata temu debiutanckim albumie Omri Mor It’s about time (tłum. polskie Najwyższy czas!) jego wyjątkowy język muzyczny jest na szczycie. Uduchowione kompozycje artysty są symbolem jego różnorodnych wpływów muzycznych i pokazują jego wirtuozowskie umiejętności pianistyczne. Album jest symbolem fascynacji młodego pianisty muzyką różnych światów, które łączy ze sobą z mistrzowskim kunsztem i głębokim szacunkiem.
fot. Yossi Zwecker
Marcin Pater – wibrafon
Mateusz Szewczyk – kontrabas, gitara basowa
Adam Wajdzik – perkusja
Leszek Możdżer – fortepian
Marcin Pater Trio to formacja jazzowa z Katowic, której liderem, kompozytorem i wibrafonistą jest Marcin Pater. Do projektu muzyk zaprosił swoich przyjaciół z tego samego podwórka – z wydziału jazzu i muzyki estradowej Akademii Muzycznej w Katowicach – kontrabasistę, Mateusza Szewczyka i perkusistę, Adama Wajdzika. W 2019 roku ukazał się ich album studyjny Nothing But Trouble, który udało się zrealizować dzięki wygranej w konkursie międzynarodowym, Jazz Juniors w 2018 roku. Do współpracy nad płytą zaprosił gościnnie Jakuba Mizerackiego, jednego z najznakomitszych gitarzystów młodego pokolenia. Muzyka zespołu to połączenie jazzowo-rockowych brzmień i wibrafonu, który jest wyróżnikiem w autorskich kompozycjach lidera.
fot. P. Wyszomirski
Magdalena Sobczak-Kotnarowska – głos, cymbały
Sylwia Świątkowska – głos, skrzypce, fidel płocka
Ewa Wałecka – głos, skrzypce
Piotr Gliński – bęben, perkusjonalia
Paweł Mazurczak – kontrabas
Maciej Szajkowski – bęben obręczowy, perkusjonalia
Miłosz Gawryłkiewicz – trąbka
Mariusz Dziurawiec – konsoleta
Leszek Możdżer – fortepian
Kapela ze Wsi Warszawa istnieje od 1997 roku. Na jej repertuar składają się awangardowe interpretacje muzyki tradycyjnej, szeroko pojętego terenu Mazowsza. Mimo wierności tradycyjnym technikom gry i śpiewu, wykorzystywaniu tradycyjnego instrumentarium (skrzypce, cymbały, barabany), wykonania dawnych utworów brzmią bardzo nowocześnie. Zespół ma na swoim koncie nagrody międzynarodowe za najlepsze wydawnictwa folk/ethno/worldmusic. Brytyjska BBC nakręciła 60-minutowy film o zespole, który transmitowany był w wielu krajach na świecie. Te wyróżnienia pociągnęły za sobą zamówienia na kompozycje do gier, ścieżek dźwiękowych do filmów, produkcji teatralnych oraz liczne koncerty na świecie, których zespół zagrał już ponad tysiąc, głównie poza Polską. Muzycy odwiedzili już ponad 30 krajów na czterech kontynentach. W listopadzie 2020 roku ukazał się ich nowy album muzyczny Uwodzenie, w którym można znaleźć inspiracje ukochanym Mazowszem i nurtami Wisły.
fot. Radek Polak
Norma Winstone – wokal
Marilyn Mazur – perkusja
Makiko Hirabayashi – fortepian
Klavs Hovman – kontrabas
Jakob Buchanan – skrzydłówka
Marilyn Mazur jest jedną z nielicznych kobiet w panteonie sław światowego jazzu. Duńska kompozytorka, perkusistka i liderka wielu zespołów jest ozdobą festiwali na świecie. Znana z nagrań i koncertów w zespołach takich sław, jak Miles Davis, Gil Evans, Wayne Shorter, Andreas Vollenweider czy Jan Garbarek. Największa sławę i uznanie przyniosła jej współpraca z tuzami jazzu, przede wszystkim z samym Milesem Davisem. Była perkusistką w jego grupie w latach 1985, 1988 i 1989. W 1986 r. została perkusistką słynnej orkiestry Gila Evansa. Rok później wyruszyła w światową trasę koncertową z Wayne Shorter Quintet. W 1989 r. rozpoczęła realizowanie swojego wymarzonego projektu „Future Song”, o którym fantazjowała podczas tras z Davisem. W 1991 roku rozpoczęła trwającą do dziś współpracą z Janem Garbarkiem. Jej twórczość jest naprawdę bogata i inspirująca. W 2019 roku wydała album „Shamania”, na którym zaprezentowała orkiestrę złożoną z 10 silnych, skandynawskich, kobiecych osobistości muzycznych. Marilyn Mazur na Enter Enea Festival będzie towarzyszyć kwartet oraz wokal Normy Winstone.
fot. Per Morten Abrahamsen
Kasia Pietrzko - fortepian
Andrzej Święs – kontrabas
Piotr Budniak – perkusja
Kasia Pietrzko - nazwana przez Jazz Forum drugą Nową Nadzieją. Pianistka, która plasuje się w gronie młodych i podziwianych pianistów jazzowych. Jest absolwentką krakowskiej Akademii Muzycznej, swoje umiejętności doskonaliła w Nowym Jorku u Aarona Parksa, Taylora Eigsti, Johny’ego O’Neala, Aarona Goldberga i Kenny’ego Wernera. Debiut Kasia Pietrzko Trio miał miejsce w 2017, to wtedy album „Forthright Stories” odniósł duży sukces - został znakomicie przyjęty przez krytykę i publiczność, otrzymując najwyższe oceny. Na Enter Enea Festival zespół zaprezentuje nowo wydany „Ephemeral Pleasures”. Kasia Pietrzko, która odpowiada za koncepcję, aranżację oraz produkcje albumu opowiada swoją muzyką historie, z wielkim wyczuciem melodii, która jest dla niej bardzo ważna. Koncert na Strzeszynku jest okazją do wysłuchania na żywo nowego materiału po okolicznościach pandemii, które uniemożliwiły normalny sposób uczestnictwa w kulturze.
Pochodzący ze Szwecji basista, kontrabasista oraz wiolonczelista. Lars Danielsson ma niepodrabialny język muzyczny, który jest wynikiem jego doświadczenia, ale także klasycznej edukacji. Współpracował on z wieloma artystami sceny europejskiej, takimi jak Lars Jansson, Hans Ulrik, Carsten Dahl, Nils Landgren, Christopher Dell, Johannes Enders oraz Trilok Gurtu, ale także ze znanymi artystami sceny amerykańskiej - saksofonistami, Rick’iem Margitza, Charles’em Lloydem, Brecker Brothers, perkusistami Terri’m Lyne’m Carringtonem, Jack’iem DeJohnettem oraz Billy’m Hartem, a także gitarzystami John’em Scofieldem, Mike’m Sternem i John’em Abercrombie. Jednak sama rola gościa w projekcie nie satysfakcjonowała Danielssona. Zawsze odznaczał się kreatywnością jako kompozytor, dlatego należy do stosunkowo niewielkiej grupy basistów, z której wyłania się jako lider zespołu.
Podczas 10. edycji Enter Enea Festival Lars'owi Danielssonowi będzie towarzyszyć Leszek Możdżer.
fot. Nikodem Krajewski
Marcin Wasilewski - fortepian
Sławek Kurkiewicz - kontrabas
Michał Miśkiewicz - perkusja
Adam Pierończyk - saksofon tenorowy
Arctic Riff to świeżo wydany projekt uznanej na całym świecie formacji jazzowej, Marcin Wasilewski Trio oraz amerykańskiego tenorzysty, Joe Lovano, nagrany przez ECM Records. W albumie zaprezentowane są nowe kompozycje Wasilewskiego i Lovano, a także utwory będące improwizacjami całego kwartetu. Podjęty zostaje również klasyczny temat Vashkar Carli Bley. Na Enter Enea Festival odbędzie się premierowe wykonanie kompozycji z płyty Arctic Riff ze specjalnym udziałem tenorzysty, Adama Pierończyka, który zinterpretuje partie Joe Lovano na ten specjalny koncert
Marcin Wasilewski Trio to wybitna formacja jazzowa uznawana na całym świecie. W 2019 roku muzycy obchodzili 25 lat współpracy artystycznej. Tomasz Stańko, grający z muzykami z tria przez 15 lat powiedział o nich "... w całej historii polskiego jazzu nigdy nie mieliśmy takiego zespołu jak ten. Ci muzycy zadziwiają mnie każdego dnia. Po prostu stają się coraz lepsi ". Kilkukrotni zdobywcy statuetek Fryderyków w kategorii Najlepszy Muzyk Jazzowy Roku (Marcin Wasilewski) oraz Najlepszy Album Roku (Marcin Wasilewski Trio).
Adam Pierończyk to jeden z najbardziej kreatywnych muzyków europejskich i największych innowatorów w polskim jazzie. W roku 2015 po raz jedenasty został wybrany „Najlepszym Saksofonistą Sopranowym” według magazynu Jazz Forum. Współpracował z wieloma znamienitymi osobowościami ze świata jazzu, m.in. Bobby’m McFerrinem, Gary’m Thomasem czy Tomaszem Stańko.
fot. Bartek Barczyk / ECM Records
* zmiana programowa: Koncert Andrei Kondakov Trio na Enter Enea Festival został przeniesiony na 2021 rok.
Kamil Piotrowicz - fortepian, make noise 0-coast syntezator, kompozycje
Kuba Więcek - saksofon altowy
Marek Pospieszalski - saksofon tenorowy
Emil Miszk - trąbka
Andrzej Święs - kontrabas
Krzysztof Szmańda - perkusja, wibrafon
Kamil Piotrowicz Sextet to drugi zespół założony przez polskiego pianistę i kompozytora młodego pokolenia, Kamila Piotrowicza. Zespół nagrał dwa albumy - "Product Placement" (2018) oraz "Popular Music" (2016). Płyty zostały nominowane do nagrody "Fryderyk" Polskiej Akademii Fonograficznej jako najlepsze jazzowe albumy roku 2018 i 2016. Zespół grał na najważniejszych festiwalach w Polsce, takich jak Jazz Jamboree w Warszawie, Jazz Jantar w Gdańsku, Jazz nad Odrą we Wrocławiu, Festiwal Pianistów Jazzowych w Kaliszu, Letnia Akademia Jazzu w Łodzi czy Komeda Jazz Festiwal w Słupsku. Muzyka zespołu oparta jest na oryginalnych kompozycjach lidera.
Kamil Piotrowicz ukończył gdańską Akademię Muzyczną oraz Rhytmic Music Conservatory w Kopenhadze. Twórca międzynarodowego festiwalu "Idealistic Festival" oraz niezależnej wytwórni płytowej "Howard Records". Jest liderem i członkiem zespołów Kamil Piotrowicz Sextet, LAWAAI, Wojtczak / Piotrowicz, HAŁVAA. Koncertował w Danii, Szwecji, Niemczech, Czechach, na Słowacji, Węgrzech, Polsce, jak i również w Afryce.
fot. Jakub Szpojda
Michał Salamon to pianista, kompozytor, aranżer, a ponadto wykładowca, wydawca i producent. Ukończył krakowską Akademię Muzyczną, gdzie studiował na kierunkach: fortepian jazzowy oraz edukacja artystyczna w zakresie sztuki muzycznej z dyrygenturą chóralną. Jest współzałożycielem zespołów FOURS Collectice oraz Quindependance. Z tym pierwszym, występował w kwietniu 2017 roku przed Gregorym Porterem, a w lipcu, wraz z Quindependance zagrał koncert przed Kamasim Waschingtonem. Michał Salamon jest przede wszystkim liderem składów i autorem większości kompozycji, które wykonuje. Płyta Lion’s Gate, z którą pojawi się na koncercie w Strzeszynku to melodie jego autorstwa.
fot. Kasia Stanczyk Photo & Design
Orkiestra Kameralna Polskiego Radia Amadeus została założona w Poznaniu w 1968 roku przez Agnieszkę Duczmal. Słynna dyrygentka już w czasie studiów w 1968 roku, założyła orkiestrę kameralną, przekształconą w 1977 roku w Orkiestrę Kameralną Polskiego Radia i Telewizji, a następnie w Orkiestrę Kameralną Polskiego Radia Amadeus. Od początku istnienia Orkiestry Agnieszka Duczmal jest jej dyrektorem i dyrektorem artystycznym. Jako pierwsza kobieta dyrygent wystąpiła na scenie mediolańskiego Teatro alla Scala. Od 2009 roku drugim dyrygentem Orkiestry jest Anna Duczmal-Mróz, ów kobiecy duet dyrygencki czyni zespół ewenementem na skalę światową. W dyskografii Orkiestra ma ponad 50 wydawnictw płytowych. Odbywa też wiele podróży artystycznych, występując ze światowej sławy solistami w prestiżowych salach koncertowych Europy, obu Ameryk, Afryki i Azji.
W 2014 roku Orkiestra otrzymała status Instytucji Kultury współprowadzonej przez Urząd Marszałkowski Województwa Wielkopolskiego w Poznaniu i Polskie Radio S.A. w Warszawie, a w 2018 roku do współprowadzących dołączyło Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Na scenie Enter Enea Festival Orkiestra Kameralna Polskiego Radia Amadeus wystąpi wraz z Leszkiem Możdżerem.
fot. Jacek Mójta
Isfar Sarabski to pianista i kompozytor pochodzący z Azerbejdżanu. Muzycznie edukował się w Berklee College of Music i Akademii Muzycznej w Baku. W wieku 19 lat wygrał konkurs fortepianowy Montreux Festival. Ostatnia twórczość Isfara skupia się jednak na brzmieniach elektronicznych. Jak określa - muzyka ta jest przeznaczona do nocnych refleksji i tęsknoty, zabiera do zakamarków wyobraźni. Isfar Sarabski podczas Enter Enea Festival wystąpi w duecie z Leszkiem Możdżerem.
Otis Sandsjö - saksofon, klarnet, syntezatory
Elias Stemeseder - instrumenty klawiszowe
Frans Petter Eldh - gitara basowa
Tilo Weber - perkusja
„Y-OTIS” jest pierwszym wydawnictwem szwedzkiego artysty związanego obecnie z Berlinem, Otisa Sandsjö. Album jest sięgającą do przodu, wielowarstwową kolekcją ośmiu utworów napisanych przez Sandsjö wyprodukowanych przez niego i Eldha. To, co słuchacz otrzymuje to „płynny jazz” (liquid jazz), zrodzony w czasie, kiedy jazz rozumiany jako język muzyczny ewoluuje poza koncepcją wcześniejszego jazzu nowoczesnego (modern jazz). Płyta „Y-OTIS” to czysty jazz w tym sensie, że kwartet stara się kreować nową formę muzycznej komunikacji. Debiutancki album ujrzał światło dzienne 1 czerwca 2018, natomiast latem tego roku grupa wydała kolejną płytę „Y-OTIS 2”.
fot. Hagen Moeller
Mitch - gitara, instrumenty klawiszowe
Mitch - gitara basowa, instrumenty perkusyjne, śpiew
Mr. Bietzsch - gitara, instrumenty perkusyjne, sampler
The (ðə) Mitch - perkusja, instrumenty perkusyjne
Mad Mitch - saksofon, flet, instrumenty perkusyjne
Mitch The Kid - trąbka, syntezator analogowy „Vermona”, instrumenty perkusyjne
Spiral Mitch - puzon, syntezator analogowy „Vermona”, instrumenty perkusyjne
Crackin' Mitch - wibrafon, instrumenty perkusyjne
Zaczynali jako zespół pięcioosobowy. Ich debiut "Luv Yer Country" w stylu nazwanym przez siebie country & eastern ukazał się w 2003 roku. Od 2008 grają w składzie dziewięcioosobowym, czasem przy okazji wykonywania ścieżki dźwiękowej do filmu niemego "Zaginiony świat" z 1925 wybierają obsadę dziesięcioosobową. Współpracowali ze Zbigniewem Wodeckim, czego efektem był wspólny album „1976: A Space Odyssey” wydany w 2015 roku. Płyta zawiera materiał pochodzący z wydanego prawie 40 lat wcześniej przez Wodeckiego albumu. Utwory zostały zaaranżowane na 43-osobową orkiestę i zyskały dużą popularność w tej właśnie wersji artystycznej kooperacji.
fot. Woodys Mitch
Daga Gregorowicz – śpiew, elektronika
Dana Vynnytska – wokal, instrumenty klawiszowe
Mikołaj Pospieszalski – kontrabas, bas, skrzypce
Bartosz Mikołaj Nazaruk – perkusja
Tomasz Dworakowski – puzon, puzon basowy
Cyprian Baszyński – trąbka, flugelhorn
Dawid Główczewski – saksofon altowy i sopranowy
Przemysław Florczak – klarnet basowy, flet, saksofon tenorowy
gościnnie:
Leszek Możdżer - fortepian
Kacper Smoliński - harmonijka
DAGADANA już od ponad 10 lat znakomicie łączy elementy kultury ukraińskiej i polskiej za pomocą jazzu, elektroniki i world music. Podczas Enter Enea Festival artyści spotkają się na jednej scenie z Leszkiem Możdżerem, sekcją dętą oraz harmonijkarzem, Kacprem Smolińskim. Czeka nas wędrówka po różnych regionach Polski, Ukrainy a nawet dalekich Chin, gdzie po części powstawał album „Meridian 68”. Artyści inspiracji szukali w różnych źródłach: u swoich bliskich, podczas warsztatów muzyki etnicznej, w książkach.
DAGADANA zapowie również wyczekiwany piąty krążek zespołu.
Zespół od lat jest ambasadorem słowiańskiej kultury. Zagrał w 24 krajach. W tym roku reprezentuje Polskę na największym Festiwalu w Europie – Glastonbury.
Wrocławski teatr alternatywny założony w 1996 roku przez Grzegorza Brala i Annę Zubrzycką.
Teatr ten odniósł międzynarodowy sukces między innymi na Fringe Festival w Edynburgu, gdzie w latach 2004 i 2012 otrzymał prestiżową nagrodę Fringe First. Teatr Pieśń Kozła zdobył międzynarodowe uznanie jako jeden z najbardziej nowatorskich zespołów europejskich, wykorzystujący w swej praktyce trening aktorski i nieustannie poszukujący nowych rozwiązań artystycznych. Zarówno trening fizyczny i wokalny, jak i próby oraz spektakle traktowane są jako część procesu. Zaangażowanie w proces tworzenia trwałych związków między ludźmi jest punktem wyjścia do każdego nowego rodzaju treningu, który integruje ruch, głos, pieśń i tekst.
Hüsnü Şenlendirici – klarnet
Ismail Tunçbilek – bağlama
Aytaç Doğan – kanun
Mistrzowie melodii, improwizacji i nastroju. Ich szczególne znaki to perfekcyjne zespolenie trzech instrumentów i trzech muzycznych osobowości. Hüsnü Şenlendirici, Ismail Tunçbilek i Aytaç Doğan to wirtuozi swoich instrumentów i jedni z najbardziej znanych obecnie tureckich muzyków. Wszyscy trzej znają się od lat, byli członkami różnych popularnych zespołów, jednak w 2007 roku postanowili połączyć swoje talenty jako trio. Ich wydany w tym samym roku debiutancki album „Taksim Trio” odniósł w Turcji ogromny sukces, a także otworzył im drzwi na światowy rynek world music. Słuchaczy zachwyciło przenikanie się w ich muzyce różnorodnych wpływów: od jazzu i bliskowschodniej muzyki cygańskiej przez otomańską klasykę, do tureckiej popularnej arabeski i popu. Przede wszystkim jednak Taksim Trio imponowało zarówno perfekcją we wspólnym zgraniu jak i indywidualnym kunsztem każdego z muzyków.
Jojo Mayer – perkusja
John Davis – bas
Jacob Bergson – klawisze
Aaron Nevezie – aranżacja dźwięku
Jojo Mayer to szwajcarski producent muzyczny, muzyk, kompozytor i instrumentalista, wirtuoz instrumentów perkusyjnych. Nerve powstało w latach 90. z projektu artysty o nazwie Prohibited Beats. Grupa DJ’ów, artystów plastyków i muzyków, która początkowo znana była z eksperymentalnych interakcji z widownią, z czasem rozwinęła swój indywidualny styl w muzyce elektronicznej i do perfekcji doprowadziła improwizowane występy na żywo. Inspirowali się szerokim spektrum muzyki elektronicznej, poprzez Jungle, Dub Step, czy Glitch aż po Minimal & Tech House. Grupa zapoznała publiczność z muzyką improwizowaną, a chwytliwe jazzowe rytmy przeniosła w erę cyfrową, nie zapominając przy tym o rock’n'rollowej energii i dobrej zabawie. NERVE na nowo definiuje związek ludzkiej kreatywności i technologii cyfrowej, tworząc unikatową w dzisiejszym świecie formę ekspresji.
Syn słowiańskiej rodziny, urodził się w 1956 roku w Allentown, a dorastał w lasach Appalachów. Grę na fortepianie rozpoczął w wieku 13 lat. Po ukończeniu szkoły średniej studiował grę na fortepianie i historię muzyki w Konserwatorium Oberlin w Ohio. Jeden z najbardziej cenionych na świecie jazzowych wirtuozów fortepianu i organów kościelnych. Muzyka Chrisa Jarretta ignoruje nakazy stylu. Chris Jarrett wykorzystuje struktury muzyki klasycznej i wolności jazzowej improwizacji. Łączy w sobie zamiłowanie do form wraz z rozwojem energii jazzu. Wpływy, które można usłyszeć w jego muzyce pochodzą od m.in. Sergeja Prokofiewa, Charlesa Mingusa, Franka Zappy, łącząc się w jego autorskim wykonaniu w prawdziwy kalejdoskop. Podczas Enter Enea Festival wystąpi też w duecie z Leszkiem Możdżerem.
Romska orkiestra dęta z miasta Kočani w Macedonii. Liderem jest Naat Veliov. Kočani Orkestar to wizytówka bałkańskiego stylu w muzyce, odnoszącego się do cygańskich korzeni, tureckich rytmów i latynoskich brzmień. Jej energia i charyzma znane są już dobrze polskiej publiczności.
Billy Cobham – perkusja
Leszek Możdżer – fortepian
Marcin Wądołowski – gitara
Jakub Mizeracki – gitara
Michał Górecki – bas
Billy Cobham - perkusyjna maszyna, niedościgły charyzmatyczny lider, który od dziesiątek lat zapładnia wyobraźnię perkusistów na całym świecie. Zwłaszcza tych, którzy grają na hi-hacie prawą ręką. Billy bowiem jako pierwszy uznał, że grając na hi-hacie dłonią lewą, unika skrzyżowania rąk, a więc uwalnia obie ręce i otwiera sobie możliwości gry niedostępne dla innych perkusistów. Zabieg ten, jakże prosty, wymaga jednak całkowitego przebudowania myślenia o perkusji, więc tysiące perkusistów pokornie gra zaplątanych we własne ręce, a Billy jako pierwszy (i ciągle jeden z niewielu) gra z rozwartą klatką piersiową, w której bije jego wielkie, perkusyjne serce. Serce, które słychać w każdym jego uderzeniu i w każdej melodii którą napisał, a niektóre z nich (choćby Stratus, czy Red Baron) weszły na stałe do muzycznego słownika i wykonywane są przez muzyków na lokalnych jam sessions pod każdą szerokością geograficzną.
Susan Weinert – gitara
Martin Weinert – gitara basowa
Cezary Konrad - perkusja
Leszek Możdżer – fortepian
Gitarzystka i kompozytorka, Susan Weinert osiągnęła coś, co tylko nielicznym się udało. Stworzyła swój własny styl i brzmienie. Uważana jest za jedną z mistrzyni jazz fusion. Osiągnęła swój sukces dzięki dużej pasji i radości z obcowania z muzyką. Susan jest integralną częścią jazzowej sceny od ponad 35 lat, zagrała ponad 3000 koncertów na całym świecie. Scenę dzieli ze swoim mężem i gitarzystą basowym, Martinem Weinertem. Towarzyszy jej od samego początku jej kariery.
Cezary Konrad jest perkusistą i kompozytorem. W rankingu Jazz Top został uznany przez czytelników Jazz Forum za najlepszego polskiego perkusistę od 1992 roku. W 1996 roku nagrał pierwszy współtworzony album "Meeting in Cracow" z Susan Weinert.
Miłosz Pękala - marimba, perkusjonalia
Bartosz Weber - perkusja
Wiktor Podgórski - wizualizacje
Z gościnnym udziałem Leszka Możdżera
Zapraszamy na wspólną wycieczkę do korzeni muzyki – ludzkiego organizmu, w tym dźwięków serca i tętna oraz częstotliwości, które mają wpływ na ludzkie emocje. Przewodnikami tej dźwiękowej podróży będą muzycy: Miłosz Pękala, Bartosz Weber i autor wizualizacji pokazywanej w trakcie koncertu - Wiktor Podgórski. To będzie wyprawa przez różne stany emocji i świadomości, inspirowana muzyką współczesną, minimalizmem, ale także muzyką, kulturą i medycyną wschodu . Gościem specjalnym koncertu będzie Leszek Możdżer.
Tomasz Chyła - skrzypce
Piotr Chęcki - saksofon
Szymon Burnos - fortepian, elektronika
Krzysztof Słomkowski - kontrabas
Sławek Koryzno - perkusja
Tomasz Chyła Quintet to trójmiejski zespół działający na jazzowej scenie od roku 2013. Laureat Grand Prix Międzynarodowego Festiwalu Jazz Juniors 2016. Liderem formacji jest skrzypek – Tomasz Chyła. On również odpowiada za większość kompozycji i aranżacji utworów. Muzycy z Tomasz Chyła Quintet redefiniują pojęcie mainstreamowego jazzu, nadając mu szlachetny, bardzo szczery i często romantyczny charakter. Współczesne utwory oparte na nieśmiertelnej jazzowej formule, lekkość wykonawcza i interpretacyjna świeżość, to cechy charakterystyczne tego nieszablonowego kwintetu.
Georg Breinschmid - kontrabas
Igmar Jenner - skrzypce
Florian Willeitner - skrzypce
Jak opowiadają o sobie klasyczni, wiedeńscy muzycy Florian Willeitner, Igmar Jenner i znany poznańskiej publiczności Georg Breinschmid, First Strings On Mars to ich powrót na planetę Ziemia, po 200-letniej trasie kosmicznej z XVIII-wiecznymi przebojami. Realizacja marzeń, fantazji i wolności, własnych kompozycji to niezaprzeczalna przyjemność grania muzyków o doskonałym warsztacie.
Leszek Możdżer - kompozycje, fortepian
Lars Danielsson - kontrabas
Sławomir Koryzno - perkusja
Magnus Öström - perkusja
Adam Pierończyk - saksofon
Poznański Chór Chłopięcy pod dyrekcją Jacka Sykulskiego
Psalmy Dawidowe to sześć kompozycji Leszka Możdżera opartych na biblijnych tekstach w tłumaczeniu Czesława Miłosza stanowiących rzadki przykład połączenia muzyki chóralnej o sakralnym charakterze z żywiołowym, improwizującym kwintetem jazzowym. Skład kwintetu jest nietypowy, bo zawiera dwa zestawy perkusyjne, które budując bogatą warstwę rytmiczną umiejscawiają muzykę w bogatej pulsacji i nadają jej wyjątkowo nowoczesne brzmienie. Partie chóru w których uroczyste teksty Psalmów podane są we współczesnej formie, czerpią z muzyki klasycznej i w szczególny sposób podkreślają tłumaczenie Czesława Miłosza, który w mistrzowski sposób operując polszczyzną udowadnia, że nasz język, wbrew obiegowym opiniom, odznacza się wyjątkową melodyjnością.
W koncercie udział wezmą między innymi Lars Danielsson, Adam Pierończyk i Sławomir Koryzno oraz perkusista Magnus Öström, znany z legendarnego składu E.S.T. Psalmy zaśpiewa Poznański Chór Chłopięcy pod batutą Jacka Sykulskiego.
Aleksiej Archipowski to rosyjski wirtuoz bałałajki. Artysta ten otwiera przed tym instrumentem nieznane dotąd przestrzenie. Dysponując niespotykanym wyczuciem barwy i mistrzowsko operując techniką flażoletów, potrafi wydobyć z niego zdumiewającą paletę brzmień i efektów. W jego rękach bałałajka okazuje się instrumentem nowoczesnym i zaskakująco elastycznym. Grając zaledwie na trzech strunach tego prostego instrumentu ludowego, potrafi wprawić w zachwyt wielotysięczną publiczność.
Gard Nilssen - perkusja
Maciej Obara - saksofon
Ole Morten Vagan - kontrabas
Dominik